بررسی نقش گردشگری روستایی در توسعه پایدار روستا

گردشگری پایدار که برگرفته از مفهوم توسعه پایدار است نوعی گردشگری تلقی شده است که نیازهای نسل کنونی را بدون استفاده از منابع نسل های آینده برطرف کند. از سویی دیگر گردشگری روستایی ترکیبی از تولید محصولات کشاورزی و توریسم می باشد که بازدید کنندگان کوتاه مدت و بلند مدت از مزارع و مناطق روستایی با هدف لذت بردن، آموزش و پرورش و یا مشارکت فعال به تولید کشاورزی و زندگی کشاورزی تشویق می شوند. از آنجا که گردشگری روستایی یکی از فرصت های شکل گیری توسعه پایدار در روستاهاست، می تواند باعث افزایش درآمد روستاییان، ادامه فعالیت کشاورزی و رسیدن به پایداری در تولید محصولات کشاورزی، ایجاد تنوع اقتصاد محلی شده و با ایجاد فرصتی راهبردی با ایجاد فرصتهای شغلی مولد مبتنی بر قابلیتهای موجود در روستا، موجب افزایش سطح رفاه، استانداردهای زندگی، درآمد و امنیت در روستا گردد. از آنجا که نواحی روستایی بسیاری در کشور وجود دارد که دچار رکود اقتصادی بوده و از سویی دارای قابلیت گردشگر پذیری هستند، ضروری می سازد تا این نواحی در تلفیق کارکرد کشاورزی و گردشگری و تنوع بخشی به اقتصاد روستایی پتانسیل سنجی شوند و راهکارهای لازم برای شکل گیری جریان توسعه پایدار در این نواحی به اجرا گذارده شود. روش تحقیق در این مقاله از نوع توصیفی تحلیلی و با تکیه بر مطالعات اسنادی است. تحلیل نتایج نشان می دهد که در کشور ایران با وجود فرصت و زمینه های بسیار مساعدی برای برنامه ریزی جهت آماده سازی و تقویت بخش روستایی و توسعه پایدار آن و با مشارکت و همراهی روستاییان برای توسعه توریسم روستایی وجود دارد ولی تاکنون از گردشگری روستایی به عنوان یک وسیله جهت رفع مشکلات روستائیان و توسعه روستاها استفاده نشده است و تنهامعدودی از روستاها مانند ماسوله در گیلان، ابیانه در کاشان و کندوان در آذربایجان در طول سالهای اخیر مقصدگردشگران بوده است.

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، توسعه پایدار ، معماری پایدار ، اقتصاد روستا