بررسی اثر شکل فونداسیون و تاثیر مسلح کننده ها بر روی نشست و بلند شدگی آن تحت بار لرزه ای

طبق تعریف پی عبارت است از سازه ی زیرین و بخشی ازخاک مجاور آن که تحت تاثیر این سازه و بارهای وارد برآن می باشد. در واقع وظیفه ی پی انتقال بارهای بخش های فوقانی به خاک زیر پی می باشد به نحوی که تنش های بیش از حد و نیز نشست های اضافی ایجاد نگردد . یکی از پارامترهای اساسی در تعیین ظرفیت باربری فونداسیون های سطحی شکل فونداسیون می باشد که بر روی رفتار استاتیکی و دینامیکی آن تاثیر مستقیم می گذارد. امروزه بدلیل هزینه بر بودن آزمایش های بزرگ مقیاس، تحلیل های عددی جایگاه ویژه ای در بررسی رفتار فونداسیون های سحطی ایفا می کنند. بطور کلی می توان گفت، با نزدیکتر شدن هرچه بیشتر مدلسازی ها و شرایط پیرامونی، به شرایط موجود در محل و انتخاب مدل رفتار ی مناسب برای مصالح ، پاسخ های بدست آمده از مدل عددی انطباق مناسبی با شرایط آزمایشگاهی و عملی دارند. در این تحقیق به بررسی اثر نشست و بلندشدگی فونداسیون های سطحی مربعی، دایره ای و نواری تحت بار زلزله پرداخته می شود، همچنین بمنظور بررسی شرایط مسلح شده و مقایسه تاثیر زلزله در هر یک از دو حالت مسلح شده و نشده بر روی رفتار فونداسیون های سطحی، سه لایه مسلح کننده در زیر فونداسیون قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد بلند شدگی در فونداسیون های نواری، بسیار کمتر از فونداسیون مربعی و دایره ای می باشد. و همچنین با مسلح سازی در زیر فونداسیون مقادیر نشست تحت بارها ی لرزه ای نسبت به حالت مسلح نشده در بیشترین حالت در حدود 80 % کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

ژئوگرید ، نشست و بلند شدگی ، بار لرزه ای ، شکل فونداسیون