چگونگی بررسی اثرات تغذیه مصنوعی بر آبخوان

رشد سریع جمعیت و متناسب با آن نیاز فزاینده به منابع آب در کشور، که درصد قابل توجهی از مساحت آن را مناطق خشک و نیمهخشک تشکیل می دهد، موجب بهرهبرداری بیرویه از منابع آب زیرزمینی و در نتیجه به هم خوردن تعادل طبیعی آن شده و بیلان آب زیرزمینی در آبخوانهای بسیاری از مناطق کشور را منفی ساخته است. برای کاهش این مشکل تغذیه مصنوعی منابع آب زیرزمینی، راهبردی است برای تقویت و توسعه منابع آب که از دیرباز نیز در ایران مورد توجه بوده است. تغذیه مصنوعی آب زیرزمینی موضوعی است که از قدیم در مناطق خشک و بیابانی ایران مورد توجه کشاورزان بوده است و در مواقع فراوانی آب سعی می کردند با همان وسایل ساده ، آب اضافی سیلاب ها و آب بلااستفاده قناتها را برای تقویت آبهای زیرزمینی و سیراب کردن زمینهای مورد کشت، در زمین نفوذ دهند. به دلیل عدم تناسب توزیع منابع آب به لحاظ زمانی و مکانی، ذخیره سازی و حفظ منابع برای مواقع مصرف، امری اجتناب ناپذیر میباشد. یکی از راه های ذخیره سازی آب، استفاده از مخازن زیرزمینی است که از نقطه نظر اقتصادی معمولا سرمایهگذاری کمتری را میطلبد. در این میان تغذیه مصنوعی آبهای زیرزمینی در آبخوان ها باتوجه به قابلیتهای زیاد و هزینه نسبتا کمی که در مقایسه با سایر روشهای توسعه بهرهبرداری از منابع آب در بردارد، میتواند نقش بهسزایی در توسعه منابع آب در مناطق خشک و نیمه خشک جهان نظیر کشور ما داشته باشد. با توجه به اینکه ضرورت طراحی و اجرای طرحهای تغذیه مصنوعی نیز در سال های اخیر روند رو به رشدی داشته و اجرای ده ها طرح تغذیه مصنوعی در اولویت طرحهای آب کشور قرار گرفته است. تاکنون پرونده های تغذیه مصنوعی متعددی در سطح ایران اجراء شده که از عملکرد آنها اطلاعی در دست نمیباشد هدف از تنظیم این دستورالعمل چگونگی بررسی اثرات اینگونه پرونده ها بر ذخیره آبخوان است که در این مورد اثرات کیفی آب و تغییرات نفوذپذیری بسترهای تغذیه قابل پیگیری میباشد. بررسی دستیابی به مسائل فوق ابتدا به تاسیسات و تجهیزات مورد نیاز اشاره شده، سپس به اندازه گیری و جمعآوری اطلاعات خواهیم پرداخت و نهایتا با پردازش اطلاعات و تحلیل داده عملکرد پرونده مورد بررسی قرار خواهد گرفت که خود در مطالعه، طراحی و اجراء پرونده های آینده مورد استفاده قرار میگیرد.

کلیدواژه ها:

آبخوان ، تغذیه مصنوعی ، دستورالعمل