تاثیر درمان مبتنی بر موسیقی در کاهش پرخاشگری و نقص توجه کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

هدف پژوهش بررسی اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر موسیقی در کاهش پرخاشگری و نقص توجه کودکان مبتلابه اختلال طیف اوتیسم می باشد. روش تحقیق این مطالعه از نوع نیمه تجربی و به شیوه پیش آزمون-پس آزمونمی باشد. جامعه آماری تحقیق شامل تمامی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شهر اردبیل می باشد که در دو مرکزآموزشی اوتیسم این شهر مشغول به تحصیل و فعالیت می باشند. نمونه آماری مشتمل بر 30 نفر از این کودکان میباشد که به روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شده اند. گروه آزمایش بر اساس درمان مبتنیبر موسیقی در معرض 20 جلسه آموزش قرار گرفته اند و گروه مداخله هیچ آموزشی دریافت نکرده است. پرسشنامههای استاندارد پرخاشگری باس و پری (1992) و اختلال نقص توجه جردن (1992)فرم والدین در مراحل پیش آزمونو پس آزمون با استفاده از نظرات والدین و کودکان برای هر دو گروه آزمایش و کنترل گردآوری شده و با روشتحلیل کوواریانس چند متغیری در نرم افزار spss20 مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان دادکه درمان مبتنی بر موسیقی در کاهش پرخاشگری و نقص توجه کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تاثیر معناداریدارد (P> 0/05). بر اساس یافته های تحقیق پیشنهاد می گردد که موسیقی درمانی به عنوان یکی از شیوه هایتوانبخشی کودکان مبتلا به طیف اوتیسم استفاده گردد و جهت کاهش مشکلاتی که این کودکان به صورت منظم وپیوسته اجرا گردد.

کلیدواژه ها:

موسیقی درمانی ، پرخاشگری ، نقص توجه ، طیف اوتیسم