نقش زبان فارسی در هویت و وحدت ملی

هویت جوهره ی کرامت و عزت فردی و اجتماعی است. بازشناخت هویت و نقش آن در جایگاه بخشی به فرد و جامعه، تقویت شخصیت جمعی و ثبات قدم، از ضروریات هر ملتی است تا با خودباوری، از سرمایه های مادی و معنوی خود، در برابر بیگانه پرستی و غرب گرایی محافظت نماید. و زبان از اساسی ترین و همگانی ترین وسیله ی ارتباط است در زندگی روزانه، و هم مناسب ترین وسیله برای صورت دادن و به هستی درآوردن اندیشه و همچنین برای توضیح و بیان حسات است. زبان رویه ی دیگر فرهنگ است و زبان فارسی از دیرباز توجه جهانیان را به خود جلب کرده است. بدون تردید پشتوانه ی بقای ایران و یکپارچکی آن، همانا فرهنگ ملی و دینی این سرزمین است که شامل زبان و ادبیات، تاریخ، ارزشها و اعتقادات دینی و باورهای ملی است بر این اساس زبان فارسی یکی از ارکان اساسی فرهنگ ایران است که نقش سرنوشت سازی در همبستگی ملی و بقای ایران داشته است. علاوه بر این از قرون گذشته زبان فارسی به همراه تاریخ وجه تمایز ما ایرانیان از سایر مسلمانان بوده و درست بر همین دو عامل هویت ملی و قومی خود را بنا کردیم، یکی تاریخ بود و دیگری زبان فارسی که این دو همانند پایگاه و جان پناه ایرانیان بود. اگر مفهوم کلی هویت و وحدت ملی را هماهنگی میان اجزاء مختلف اجتماعی، فرهنگی و تاریخی یک ملت و جامعه ای بدانیم، می توان گفت که زبان فارسی در عرصه های فرهنگی و اجتماعی و حتی سیاسی کشورمان، بیشترین سهم واثر را در ظهور تکوین و استمرار هویت و اتحاد ایرانیان داشته است. این مقاله که با روش تحلیلی و توصیفی و بر مبانی کتابخانه ای صورت گرفته است برآن است که نقش زبان فارسی را در هویت و وحدت ملی بیان کند.

کلیدواژه ها:

هویت ، وحدت ملی ، زبان فارسی ، ایران ، شاهنامه.