بررسی تغییرات آبگیری تالاب هامون در طی سال های 1389 الی 1398 با استفاده از داده های ماهواره ای

تالاب هامون که به عنوان بزرگترین دریاچه آب شیرن ایران شناخته می شده در دو دهه کذشته با دوره های متوالی خشکسالی روبرو شده است و ضمن از دست دادن بسیاری از کارکردهای خود، به عنوان کانون تولید ریزگردها در منطقه سیستان تبدیل شده است. در این مطالعه برای بررسی روند خشک شدن و آبگیری مجدد تالاب هامون از تصاویر ماهواره ای بین سال های 1389 الی 1398 استفاده شد. تصاویر سنجنده TM لندست 5 برای خرداد 1389 و OLI ماهواره لندست 8، مربوط به خرداد سال 1397 و فروردین سال 1398 به همراه بازدیدهای میدانی استفاده شد. به این منظور از روش طبقه بندی نظارت شده به روش FISHER استفاده شد. نتایج نشان داد در سال 1389 سطحی معادل 35152 هکتار دارای آب بوده که 7665 هکتار مربوط به اراضی آبدار به همراه پوشش گیاهی بوده است. در خرداد سال 1397 تالاب به طور کامل خشک بوده و در سال 1398 و پس از ورود سیلاب، سطحی معادل 42444 هکتار از منطقه دارای آب بوده که از این سطح، 10777 هکتار مربوط به اراضی آبدار به همراه پوشش گیاهی بوده است. نتایج این تحقیق نشان داد هر چند با شدت یافتن خشکسالی در سال 1397 مقدار پوشش گیاهی از 65697 هکتار در سال 1389 به 1692 هکتار در سال 1398 رسیده است، اما با وارد شدن آب به تالاب، پوشش گیاهی در نواحی آبدار، نسبت به سال 1397 توسعه داشته است. بررسی کانون های گرد و غبار در سال 1397 نشان می دهد، اکثر این نواحی با آبگیری هامون صابری، به زیر آب رفته اند.

کلیدواژه ها:

تالاب بین المللی هامون ، خشکسالی ، پوشش گیاهی ، طوفان گرد و غبار