بهینه سازی الگوریتم مسیریابی آگاه از ازدحام مبتنی بر منطق فازی در شبکه های روی تراشه با هدف افزایش معیارهای کارایی

شبکه روی تراشه، معماری نسبتا جدیدی است که به علت ناکارامدی معماری گذرگاه مشترک در سیستم بر روی تراشه اخیرا بسیار مورد توجه محققین قرار گرفته است. در شبکه های روی تراشه برای رسیدن از یک گره به گره دیگر، چندین مسیر مختلف وجود دارد. بنابراین با استفاده از الگوریتم مسیریابی آگاه از ازدحام میتوان مسیری را پیدا کرد که ترافیککمتری داشته باشد و این امر موجب کاهش میانگین تاخیر ارسال بسته ها در شبکه و بهبود کارایی شبکه می شود. در این تحقیق، از ترکیب الگوریتم ژنتیک و منطق فازی برای مسیریابی سازگار جهت کاهش تراکم در شبکه استفاده می شود. کنترل کننده های فازی با دادن یک سطح اطمینان به جای اظهار دادن داده ها به سادگی درست یا غلط، ابهام در داده ها راجبران می کنند. تراکم با توزیع ترافیک روی روترهایی که کمتر تراکم یافته اند و یا دارای ظرفیت اضافی هستند تعدیل می شود. خروجی کنترل کننده فازی، سطح بارگذاری است به طوری که در هر روتر، روتر همسایه با کمترین مقدار بارگذاری برای مسیریابی یک بسته انتخاب می شود. مدل منطق فازی بر پایه و اساس تجربه است، به همین دلیل احتمال خطا درآن زیاد است. بنابراین در این پژوهش، از الگوریتم تکاملی ژنتیک استفاده شده و پارامترها و مقادیر توابع عضویت توسط الگوریتم ژنتیک بهینه شده است. برای ارزیابی روش مسیریابی پیشنهادی، از دو برنامه چند رسانه ای و دو مورد استفاده می کنیم. نتایج نشان می دهد که الگوریتم مسیریابی ترکیبی ژنتیک و فازی بهتر از الگوریتم مسیریابی فازی جواب می دهد.این بهبود عملکرد به دلیل این واقعیت است که تصمیم مسیریابی بر اساس ژنتیک و منطق فازی، منجر به توزیع بهتر بسته ها بر روی شبکه می شود زیرا پارامترهای سیستم فازی بهینه شده است.

کلیدواژه ها:

شبکه روی تراشه ، مسیریابی آگاه از ازدحام ، الگوریتم ژنتیک ، منطق فازی