تبیین یکی از دشواری های شاهنامه فردوسی

داستان سیاوخش (سیاوش) یکی از دل انگیزترین و در عین حال غم انگیزترین تراژدیهای شاهنامه فردوسی است. پاکی، صداقت و مهربانی، در کنار عشق سوداوه (سودابه) به سیاوش، تهمت زدن سودابه به او، جلای وطن و مواردی از این دست، یادآور قصه یوسف در قرآن است که خداوند از آن به احسن القصص یادکرده است. در قسمتی از داستان سیاوش با عنوان گفتار اندر داستان عشق آوردن سوداوه بر سیاوخش- که از قسمتهای آغازین این داستان بلند محسوب میشود – بیتی وجود دارد که شاهنامه پژوهان و شارحان شاهنامه به وجود ابهام، گنگی و تاریکی در مصراع دوم آن اذعان و هریک معنایی متفاوت از دیگران برای آن ارائه کرده اند. هدف پژوهش حاضر دستیابی به ضبط صحیح و معنای درست مصراع مورد نظر است.روش پژوهش توصیفی – تحلیلی است و داده ها به روش کتابخانه ای و سندکاوی تحلیل و بررسی شدهاند. نتیجه نشان میدهد که هیچ یک از نسخ معتبر شاهنامه، ضبط درست بیت مورد نظر را به دست ندادهاست. در این پژوهش ابتدا با در نظر گرفتن نسخه بدلها صورت درست بیت و سپس با مراجعه به واژنامه های عمومی و تخصصی و توجه به بافت داستان و ابیات پیرامون آن، معنی درست بیت ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

سیاوش ، آتش ، تنگ ، خوار ، بگذرم