نقش قابلیت توسعه منابع انسانی برای تسهیل ارتباط کارآمد بحران

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 415

فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

MPHCONF04_105

تاریخ نمایه سازی: 11 تیر 1398

چکیده مقاله:

ارتباط موثر بحران یکی از مولفه های اصلی مدیریت موثر بحران می باشد. این مقاله توسعه منابع اصلی انسانی((HRD را مورد بررسی قرار می دهد که ارتباط بحران را تسهیل می کنند. تحقیقات برگرفته شده از توسعه سازمان، مدیریت بحران و ارتباط بحران برای تهیه چارچوب یکپارچه در جهت تحقیق بر روی ارتباطات بحران مورد استفاده قرار می گیرند و در این راستا توجه خود را به سمت HRD معطوف می کنند. در اینجا یک سری اصول برای این بحران پیشنهاد شدند که هدف آنها افزایش ظرفیت مدیریت بحران از طریق ارتباطات است. در اینجا استباط ها، عملکرد HRD و نظریه مورد بررسی قرار خواهند گرفت.بحران همانند مدیریت شبکه تعیین می کند. بسیاری از نمونه ها، اهمیت ارتباط افقی و بالا و پایین بحران را در ارتباطات خارجی نشان داده و بر روی انتقال سریع آسیب به شرکت تاکید دارند. در اینجا دو مدل در قسمت ادبیات برای توسعه سازمان و مدیریت بحران پیشنهاد می شوند که برای تهیه چارچوبی یکپارچه جهت تحلیل بحران HRD و قابلیت ارتباط بحران مورد استفاده قرار می گیرند. این قسمت با جداولی کامل می شود که استراتژی HRD و ابزار ارتباط داخلی و خاص و خارجی را برای داشتن ارتباطی موثر در طی بحران مورد بازبینی قرار می دهد. ما در اینجا به شرکت ها پیشنهاد می دهیم تا به دنبال افرادی باشند که مهارت HRD دارند.قابلیت HRD در توسعه و آموزش((T&D در راستای قابلیت مدیریت بحران در سازمان و ارتباط موثر قرار دارد.(ROMER،.(2007 بسیاری ازمتخصصان HRD که فرهنگ های مختلفی دارند خود را به عنوان عاملی درک می کنند که T&D را تغییر می دهند. چندین دهه است که این افرادبر روی اهمیت مشارکت کارفرمایان و درگیری در مقاومت مدیریتی در جهت تغییر تاکید دارند(KOTTER،DEFRANK .(1979 وIVANCEVICH در سال 1998 آموزش مدیریتی را در سراسر زمان تغییر داده و آن را به عنوان عملی برای کاهش استرس در نظر می گیرندمرحله حرکت LEWIN در سال 1951 به حرکت به یادگیری جدید از طریق آموزش و قدرتمندی و تایید آن نیاز دارد. مدل شروع بحران TURNERدر سال 1976، به نقطه ای اشاره دارد که در آنجا پیامدهای فوری بحران ظاهر می شوند. در این مرحله سازمان باید از عهده بحران ها برآید. توجه مدیریتی بر روی پاسخ مناسب تاکید دارد و منابع را از عملیات منظم به مدیریت بحران تغییر داده و سپس شرکت سعی می کند تا با وقایع فجیع کناربیاید.

نویسندگان

جابر ملکی

دانشگاه سیستان وبلوچستان، زاهدان

صابر ملکی

دانشگاه بین المللی ، چابهار

مسلم باشینده

دانشگاه آزاد ، رفسنجان