بررسی آلودگی بصری کاربری های ناهمگون با عرصه در مناطق گردشگری (مطالعه موردی: جنگل های دو هزار سه هزار، تنکابن)

توسعه نیازمند زمین است و بدیهی ترین ویژگی توسعه، تغییر کاربری اراضی و به تبع آن آلودگی سیمای سرزمین است. برای بررسی اختلال سیمای سرزمین، پس از تولید نقشه کاربری اراضی با استفاده از تصویر ماهواره لندست سال 1395، با استفاده از سنجه های LPI، LSI، MPS و SHDI، دو نقطه دید در منطقه مطالعاتی در­نظر­گرفته و با اعمال ارتفاع ناظر بر روی نقشه DSM تولیدشده از منطقه، محدوده قابل دید از این نقاط استخراج معیار بصری اختلال بررسی گردید. با توجه به وجود کاربری­ های انسان ساخت و طبیعی موجود در منطقه کمی ­سازی معیار اختلال با استفاده از سنجه­ های مذکور انجام شد. محدوده مقادیر LSI که از 1 تا بی نهایت است، در نقطه دید اول به ترتیب 21.32، 19، 2.35 برای کاربری جنگل، مرتع و معدن و در نقطه دید دوم با مقادیر 7.27، 26.91، 22.24، 1.66، 3.90، 13.78 برای کاربری های مسکونی، جنگل، مرتع، آبزی پروری، کشاورزی و صخره ای محاسبه گردید. ارزش پایین شاخص LSI برای کاربری­ های معدن، آبزی پروری و کشاورزی و نزدیک بودن آن به عدد یک بیانگر حضور انسان است که برای کاربری های طبیعی این ارزش بسیار بالاتر از یک محاسبه شده است. نتایج سنجه ­های MPS و SHDI نشان دهنده انقطاع کاربری ­های طبیعی مرتع و جنگل توسط کاربری انسان ساخت معدن است. در نقطه دید دوم که کاربری جنگل، مرتع و صخره ها با مقادیر MPS بالا و نزدیک به هم، چهره بکری را به سیمای سرزمین داده است، حضور کاربری کشاورزی، مسکونی و آبزی پروری با مقادیر MPS پایین و متفاوت از کاربری های طبیعی، سبب فقدان طبیعی بودن این بخش از منطقه و ایجاد اختلال شده است. نتایج این مطالعه روش جدید برای درک و در­نظر­گیری اثرات تغییر سیمای سرزمین درزمینه برنامه ­ریزی و مدیریت را ارائه می­ نماید.

کلیدواژه ها:

تغییر کاربری اراضی ، آلودگی سیمای سرزمین ، اختلال ، ارزیابی اثرات بصری ، جنگل های دو هزار سه هزار