بازتاب هویت و وحدت ملی در سروده های ملک الشعراء بهار

هویت؛ یعنی شناخت از خود و درک صحیح و درست از این شناخت و سرمنشا رسیدن به آن، در گرو وحدت ملی است. شناخت هویت و شناخت تمدن، توامان و مکمل یکدیگرند و پی بردن به عظمت این دو، منوط به دانستن فرهنگ زندگی فردی و اجتماعی یک ملت می باشد. گفتنی است مانایی و پایداری تمدن و فرهنگ اسلامی و نیز دانستن و ایجاد وحدت ملی، به شناخت ظرفیت ها و قابلیت های فرهنگی، آیین ها، باورها، زبان، تاریخ، اسطوره و بالاخره به هویت ملی میهنی آحاد یک ملت بستگی دارد. مردم با اعتقادات و باورهای خویش زنده اند و می بالند. این هویت و تمدن شناخت، نیاز به مبلغان و منادیانی دارد تا از سرصدق فریاد بزنند و داد آزادی و آزاداندیشی را بدهند و در این میان، رسالت شاعران و گویندگان و نویسندگان به عنوان صاحبان خرد و اندیشه و به خصوص خداوندگاران سروده های ملی و میهنی خطیرتر و سترگ تر است. جلوه های هویت و وحدت ملی در سروده های بهار، حس تحریک ایرانیان نسبت به وطن خود، نوع دوستی و پیمانداری، دادگری، ارج نهادن به به روایات و قهرمانان ملی تاریخ کهن ایران، مبارزه با اجانب و بیگانان و سرانجام عشق به وطن می باشد. می توان آزادی و استقلال و فرهنگ مداری را نیز برآنها افزود که تمام اینها از شعرهای بهار، به عنوان خاتم قصیده ی سرایان زبان فارسی و یکی از پرکارترین شاعران دوره ی معاصر متبلور است. آنچه در این جستار بدان پرداخته می شود، بازتاب وحدت ملی در سروده های بهار می باشد.

کلیدواژه ها:

هویت ، وحدت ملی ، ادبیات فارسی ، بهار ، سروده ها