ارائه راهبرد الگوی بهینه رشد هوشمند در توسعه شهری (نمونه موردی شهر مشهد)

در دههی آخر قرن بیستم رشد هوشمند به عنوان راهبردی جامع برای مقابله با گسترش پراکنده و کم تراکم مناطق پیرامونی شهرها مطرح و در بسیاری از کشورهای توسعه یافته به کار گرفته شد. رشد هوشمند الگوهای کاربری فشرده و مبتنی بر پیاده روی و دوچرخه سواری را مطرح می کند. در این پژو هش به سنجش و رتبه بندی شاخص های مولفه رشد هوشمند پرداخته شده است.این پژوهش از نظر هدف از نوع کاربردی، از لحاظ روش تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی می باشد. چارچوب نظری با استفاده از روش های معمول در مطالعات شهری شامل بررسی اسنادی و مطالعات میدانی نظیر مراجعه به کتابخانه، مراکز اطلاعاتی در محدوده مورد مطالعه انجام شد. جهت بررسی فرضیه ها با استفاده از نرم افزار GIS و اطلاعات آماری در دسترس (شامل آمار سرشماری های نفوس و مسکن سال 1390 و نیز اطلاعات سالنامه های آماری شهرداری مشهد و آمارنامه حمل و نقل شهر مشهد) و با بهره گیری از روش های تحلیل و تصمیمم گیری همچون روش TOPSIS و روش AHP پرداخته خواهد شد همچنین جهت سنجش رشد هوشمند در مناطق 13 گانه شهر مشهد شاخص هایی بر اساس اصول نظریه رشد هوشمند تدوین گردید، سپس برای هر یک از معیارهای اصلی زیرمعیارهایی مشخص شد به طوری که در مجموع 54 زیرمعیار برای شناسایی مولفه های رشد هوشمند در سطح شهر مشهد به دست آمد. سپس هر یک از معیارهای اصلی پس از تعیین ضریب اهمیت مورد تحلیل قرار گرفت و رتبه بندی مناطق به لحاظ هر شاخص اصلی صورت پذیرفت. سپس از روی هم گذاری تمامی متغیرها در نرم افزار به رتبه بندی مناطق 13 گانه شهر مشهد پرداخته شد، به طوری که در میان مناطق شهر مشهد، منطقه 12 با ضریب امتیاز 0.58 در رتبه اول، منطقه ثامن با ضریب امتیاز 0.53 در رتبه دوم و منطقه 8 با ضریب امتیاز 0.4 در رتبه سوم قرار گرفته است، کمترین رتبه نیز مربوط به منطقه 3 و 4 با 0.233 و 0.239 می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، رشد هوشمند شهری ، شهر مشهد