شناسایی و رتبه بندی عوامل موثر برسرزندگی محیط شهری اصفهان با تاکید بر معیارهای طراحی بیوفیلیک مبتنی بر روش دلفی وAHP

همزمان با کمرنگ شدن اهمیت و نقش طبیعت و کاهش ارتباط انسان با محیط های طبیعی و طبیعی نما، فرآیند دیگری نیز به جریان افتاده است . تحولات زیست محیطی که در محیط های شهری رخ داده است نه در مسیری تکاملی (تکامل به معنای حرکت به سمت کمال که از دیدگاه پزشکی،روانشناختی، جامعه شناختی و فرهنگی) در مسیری انسان ستیز قرارگرفته اند. امروزه رابطه بسیاری از بیماری های جسمی، روحی، ناهنجاری های اجتماعی و فرهنگی با فشارهای زیست محیطی موجود در محیط های شهری به اثبات رسیده است زیرا که امروزه انسان با استفاده های بیش از حد از طبیعت به منظورساخت و ساز و فعالیت مشابه نه تنها به محیط پیرامون خود آسیب زده بلکه موجب ربوده شدن سرزندگی و نشاط از خود و محیط شهری نیز شده است .با این اوصاف استفاده از رویکردهای جدید معماری و شهرسازی که بتواند از طبیعت و فضا برای تنش زدایی و ایجاد آرامش روحی و جسمی در محیط های شهری استفاده کرد بیش از بیش ضروری به نظر می رسد؛ زیرا که احداث هر نوع فضای سبز به روانبخشی، زیباسازی و ایجاد آرامش در محیط شهری کمک می کند.از جمله این رویکردهای نوین، طراحی و شهرسازی بیوفیلیک است که در واقع این طرح در تلاش است شکافی که بین معماری و شهرسازی مدرن بوجود امده است را رفع نماید و در راستای نیاز انسان ها به برقراری ارتباط با جهان طبیعی قدم بردارد. این تحقیق به روش توصیفی – پیمایشی و در بین کارشناسان و مدیران حیطه معماری و شهرسازی مشغول به کار در مناطق 15 گانه شهر اصفهان انجام گردید. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از روش دلفی و تکنیک سلسله مراتبی استفاده شد. نتایج حاکی از ان شد که با توجه به معیارهای شناسایی شده در روش دلفی مهم ترین معیار بیوفیلیک شهری درراستای سرزندگی شهری ،توجه به چشم اندازها و جان پناه ها در سطح شهر می باشد و بعد از آن به ترتیب تحرک و دسترسی و بعد از آن تعلقات فرهنگی و بومی مکان می تواند در ایجاد سرزندگی شهری تاثیرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

سرزندگی شهری ، طراحی بیوفیلیک ، معماری سبز ، تحلیل سلسله مراتبی ، اصفهان