ضوابط طراحی کاشت فضای سبز و کارکرد آن در فضای شهری

با افزایش جمعیت، توسعه وگسترش شهرنشینی، انسان ها به تدریج از طبیعت دور شده و تراکم بیش از حد جمعیت و دخالت در محیط طبیعی و ایجاد محیط های انسان ساخت، نیازهای زیست محیطی جسمی و روحی انسان را بیشتر بروز داده که برای رفع این نیازها انسان شهرنشین اقدام به احداث فضای سبز نموده است. کارکرد طراحی کاشت فضای سبز، به ویژه در کلان شهرها بسیار مهم بوده و وجود آنها بخش جداناپذیری از مجموعه شهرها تلقی می شوند. ارزش و اهمیت فضای سبز شهری تا آنجاست که کارشناسان آن را به عنوان ریه تنفسی شهرها نام نهاده اند، بعلاوه فضاهای سبز شهری می توانند فشارهای روحی، روانی و نیازهای جسمی انسان شهرنشین را نیز کاهش دهند. در حال حاضر با توجه به توسعه ی پایدار، نقش و کارکرد فضای سبز شهری و مراکز جمعیتی غیرروستایی و کمیت و کیفیت آنها مجموعه ای به هم پیوسته ارزیابی میگردد. با رعایت ضوابط طراحی کاشت فضای سبز، از گیاهان به عنوان عناصر معماری می توان استفاده کرد. این عناصر، همانند دیگر عناصری که در طراحی به کار گرفته می شوند، از ویژگی های بصری مانند: نقطه، خط، فرم، رنگ و بافت برخوردار هستند. بایستی این ویژگی ها براساس اصول زیبایی شناختی، یعنی وحدت، ریتم، تناسب، تعادل، توازن و مقیاس چیده شوند تا بتوان به محیط های دلپذیر دسترسی پیدا کرد. پس از آن با در نظر گرفتن مسائل اقلیمی (گزینش زمین، گونه گیاهی و...)، عناصر بحرانی (بارش، شیب، آتش سوزی، طوفان و )... و اولویت های مکان نمایی و مکان یابی (شیب، نوع و درصد کاربرد، تابش، آب، خاک، و ...) نوبت به کارکرد واقعی طراحی کاشت می رسد تا با درنظر گرفتن عناصر مذکور، به علاوه عوامل اجتماعی و فرهنگی، طرحی سازگار با این عوامل و عناصر را پی ریزی نماید . در این راه، طراح محیط و منظر می بایستی علاوه بر دانش طراحی، دارای توانایی های دیگری از جمله قابلیت تلفیق عرصه و محوطه با فن و اصول طراحی باشد.

کلیدواژه ها:

ضوابط طراحی ، کاشت ، فضای شهری ، فضای سبز