طراحی تلفیق ژنی پلی اولئوزین-پروانسولین و انتقال آن به گیاه کلزا (Brassica napus L.)
محل انتشار: فصلنامه بیوتکنولوژی کشاورزی، دوره: 10، شماره: 3
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 559
فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JOAGK-10-3_001
تاریخ نمایه سازی: 20 خرداد 1398
چکیده مقاله:
هدف: استفاده از ژن اولئوزین گیاهی یک روش مناسب برای تولید و تجمع پروتئین نوترکیب در مقیاس زیاد و همچنین استخراج راحتتر و ارزانتر میباشد. اتصال اولئوزین به ژن موردنظر، موجب هدفگیری پروتئین نوترکیب به اجسام روغنی بذر میشود. در سالهای اخیر، به منظور افزایش کارایی اولئوزین در تولید پروتئین نوترکیب، چند ژن اولئوزین (پلیاولئوزین)، به ژن هدف متصل میشود. این امر سبب تولید و تجمع پروتئین نوترکیب در سطوح اقتصادی در بذر میگردد.
مواد و روشها: از اینرو برای افزایش میزان تجمع پروتئین پروانسولین در بذر گیاه کلزا، یک سازهی تلفیقی پلیاولئوزین-پروانسولین طراحی و ساخته شد. در طراحی این توالی به ترتیب از سمت /5 توالی، یک توالی کزاک، یک برچسب هیستیدین، سه ژن اولئوزین، یک جایگاه پروتئولیتیکی برای پروتئاز، ژن پروانسولین و یک کدون پایان تترانوکلئوتید قرار گرفت. این تلفیق ژنی پس از سنتز در ناقل pUC57 قرار داده شد. تلفیق ژنی، پس از هضم آنزیمی به وسیلهی آنزیمهای BamHI و SacI از pUC57 جداسازی و در ناقل دوتایی pBI121 همسانهسازی گردید. پس از تائید درج تلفیق ژنی در ناقل pBI121 با استفاده از روشهای PCR، هضم آنزیمی و توالییابی، ناقل نوترکیب به سویهی LBA4404 اگروباکتریوم انتقال داده شد. این باکتری برای تراریختی ریزنمونههای کوتیلدون و هیپوکوتیل کلزا مورد استفاد قرار گرفت. نوساقههای باززایی شده در محیط انتخابی حاوی کانامایسین گزینش شدند.
نتایج: آنالیز گیاهان تراریخته در سطح DNA با استفاده از روش PCR انجام و یک قطعهی 120 جفت بازی (مطابق با بخشی از ژن پروانسولین) تکثیر شد. همچنین تکثیر این قطعهی 120جفتبازی با روش RT-PCR، بیانگر بیان ژن هدف در گیاهان تراریخته بود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
نجمه آیت فرد
کارشناسی ارشد بیوتکنولوژی کشاورزی، گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان، خوزستان، ایران.
اسماعیل قاسمی گوجانی
استادیار گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان، خوزستان، ایران.
علیرضا شافعی نیا
استادیار گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان، خوزستان، ایران.
پیام پورمحمدی
استادیار گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان، خوزستان، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :