طراحی ساختمان های بلند فولادی منظم بصورت تعمیرپذیر به کمک طبقات ویژه جاذب انرژی با بکارگیری ستونک های دارای قابلیت تشکیل مفاصل خمیری در دوانت ها

فلسفه طراحی کنونی آیین نامه ها بر این اصل استوار است که سازه در زلزله های شدید آسیب ببیند ولی ویران نشود. منظور از این آسیب دیدگی یعنی توزیع یکنواخت مفاصل پلاستیک در کل سازه و در المان های مناسب که دارای جذب انرژی زیادی هستند. اما این گسترش آسیب در زلزله های متوسط و شدید باعث ایجاد خسارات دائمی در سازه ها می گردد که باید سازه ها تخریب و نوسازی گردند. بنابراین می توان با ایده هدایت خسارت و به کارگیری سیستم های جاذب انرژی در المان های خاص که از قبل توسط طراح مشخص شده سازه ها را طوری طراحی نمود که در زلزله های متوسط ویا سنگین، خسارت وارد شده به سازه را در بخش مشخصی از سازه که از قبل توسط طراحان مشخص شده است، متمرکز و مانع از گسترش آن در کل سازه گردید. با استفاده ا ز این ایده تنها بخشی از سازه آسیب دیده که می توان بخش آسیب دیده را با هزینه بسیار اندک و زمان کمتری تعمیر کرد.

کلیدواژه ها:

هدایت خسارت ، استهلاک انرژی ، جاذب انرژی ، میراگر ، شکل پذیری ، جداساز لرزه ای.