اثربخشی آموزش مهارت های خودآگاهی و همدلی بر خودکارآمدپنداری

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای خودآگاهی و همدلی بر خودکارآمدپنداری دانش آموزان بود. روش پژوهش از نوع شبه تجربی با طرح پیش آزمون -پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهرستان شاهرود بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای 24 دانش آموز که در پرسشنامه خودکارآمدپنداری شرر (1982) نمره پایینتر از میانگین را کسب کرده بودند، انتخاب شدند و در دو گروه 12 نفری (گروه آزمایش و گواه) قرار گرفتند. گروه آزمایش آموزش مهارت خودآگاهی و همدلی در 6 جلسه (هر جلسه 45 دقیقه) را دریافت نمود، درحالیکه گروه گواه در این مدت هیچ آموزشی دریافت نکردند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد میانگین گروه آزمایش در خودکارآمدپنداری بهصورت معناداری بیشتر از میانگین گروه گواه است. بنابراین میتوان گفت که آموزش مهارتهای خودآگاهی و همدلی بر خودکارآمدپنداری دانش آموزان دبیرستانی تاثیر دارد و هرچه دانش آموزان دارای مهارتهای خودآگاهی و همدلی بیشتری باشند به همان نسبت شناخت بیشتری درباره توانایی خود در انجام یک کار دارند و خود را با محیط دیگر انطباق میدهند.

کلیدواژه ها:

مهارت های خودآگاهی و همدلی ، خودکارآمدپنداری ، دانش آموزان