ارزیابی پایداری محله های شهری با استفاده از مدل TOPSIS (مطالعه موردی: شهر بوکان)

توسعه ی پایدار و به تبع آن توسعهی پایدار محله ای مفهومی است که در سال های اخیر در مجامع علمی مطرح شده است و ارتباط تنگاتنگی با آسیب های اجتماعی، زیست محیطی، اقتصادی، امنیت، مشارکت، بافت و مدیریت شهری دارد. هدف اصلی این پژوهش تحلیل سطح پایداری محلات شهر بوکان به منظور دست یابی به توسعه پایدار شهریاست. روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی با تاکید بوده جامع نگری بر و جمع آوری اطلاعات به صورت پیمایشی صورت گرفته است. در این پژوهش از میان چهار بافت مشخص در شهر بوکان، از هر بافت یک محله به عنوان نمونه انتخاب شده و در هر محله با توزیع و تکمیل پرسشنامه و بهره گیری از مدل TOPSIS وضعیت پایداری بافت های شهری مشخص شده است. در این تحلیل 8 شاخص در ابعاد اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی به کار رفته شده است. بر اساس یافته های پژوهش میتوان نتیجه گرفت محلهی افرا در بافت قدیمی با امتیاز 0.9 به عنوان پایدارترین محله، که از دلایل آن می توان به هویت محلی، حس تعلق مکانی اشاره کرد و محله فرهنگیان در بافت جدید با امتیاز 0.359 و محله ی کوی بهداری در بافت میانی با امتیاز 0.354 به عنوان محله ی نیمه پایدار می باشند و محله ی کلهر آباد در بافت نسبتا جدید با کسب امتیاز 0.104 به عنوان محله ی ناپایدار شناخته شده است. از دلایل ناپایداری این محله ها می توان به کم توجهی مدیران شهری، نبود ظرفیت قابل تحمل محله و فقدان مشارکت ساکنان در کارهای جمعی محله اشاره کرد

کلیدواژه ها:

پایداری ، پایداری محله های ، شهر بوکان ، مدل TOPSIS