شاهنامه ومدیریت اقتضایی

نظریه پردازان علم مدیریت، این علم را به چهار نوع مدیریت کلاسیک، نیوکلاسیک، سیستمی و اقتضایی تقسیم میکنند. مدیریت امروزی براساس جهتگیری وضعی و اقتضایی1 است؛ یعنی تلاش میکند راهکارهای مدیریتی را با نیاز منحصر به فرد اوضاع سازگار کند و در موقعیتهای ویژه روش خاص انتخاب کند. نظریه پردازان مدیریت اقتضایی روش اصولگرای (اصول مدیریت در تمام جهان یکسان است) را نفی میکنند و معتقدند آنچه مدیر در اجرا انجام میدهد، تابع شرایط است. طبق اصول این نظریه، مطلوب بودن شیوه های مدیریت بستگی به موقعیت دارد، زیرا شیوهای که در یک موقعیت مطلوب است، ممکن است در موقعیت دیگر نامطلوب باشد. از این رو به این نظریه نگرش موقعیتی نیز گفته شده است. در این جستار به بررسی دیدگاه های مدیریتی فردوسی پرداخته و به این نتیجه رسیدهایم، که فردوسی با تبحر خاص یک مدیر مدرن، با اصول آخرین حلقه این علم آشناست و درصدد بوده است تا بهترین تصمیم را متناسب با شرایط موجود اجرایی کند و با احاطه کامل بر اوضاع حاکم، افراد را با توجه به نیازشان برانگیزد و در شرایط به ظاهر مشابه، تصمیمات متفاوت و متناسب بگیرد. دیدگاه های برجسته وممتاز و مدیریت برتر و اقتضایی او میتواند، الگویی قابل ملاحظه برای مدیران امروزی باشد.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، مدیریت اقتضایی ، مدیریت موقعیتی