ارتقاء عملکرد نوآورانه سازمان از طریق توانمندسازی محیط کار کارکنان

توانمندسازی محیط کار، روش کارآمدی است که با به کارگیری آن، سازمان ها می توانند گام های بلند و سریعی در جهت نوآوری و توسعه بردارند. هدف از این پژوهش، بررسی امکان و میزان تاثیرپذیری عملکرد نوآورانه سازمان از توانمندسازی محیط کار است. پژوهش حاضر از نوع پژوهش های توصیفی- همبستگی است که به روش پیمایشی انجام شده است و از نظر هدف، پژوهشی کاربردی است. جامعه آماری پژوهش شامل کارکنان بانک ملی شهر کرمان بود که تعداد 325 نفر به عنوان حجم نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده، پرسشنامه محقق ساخته توانمندسازی محیط کار برگرفته از مدل والاس و استورم (2003) و پرسشنامه استاندارد عملکرد نوآورانه وانگ و احمد (2004) است و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی و استنباطی (مدل یابی معادلات ساختاری و رگرسیون چندگانه به روش گام به گام) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که الگوی پیشنهادی دارای برازش مطلوبی است و توانمندسازی محیط کار با ضریب رگرسیونی (7/0) بر عملکرد نوآورانه سازمان تاثیر مثبت دارد. از بین ابعاد توانمندسازی محیط کار، بعد یادگیری سازمانی با ضریب رگرسیونی (247/0) بیشترین تاثیر مثبت را بر عملکرد نوآورانه سازمان داشت و ابعاد تنوع نیروی کار با ضریب رگرسیونی (188/0)، سبک رهبری دمکراتیک با ضریب رگرسیونی (149/0) و ساختار سازمانی منعطف با ضریب رگرسیونی (121/0) در رده های بعدی قرار دارشتند.

کلیدواژه ها:

یادگیری سازمانی ، ساختار سازمانی ، سبک رهبری ، تنوع نیروی کار ، عملکرد نوآورانه