الگوی طراحی شهری مشارکتی در رویکرد شهرسازی کوچک مقیاس در بافت های فرسوده با تکیه بر تکنیک نقشه اجتماعی

شهرهای امروز به مجموعه ای از اقدامات کوتاه و زود بازده در جهت احیای حیات زندگی شهری نیازمندند. غالبا پروژه های بلند مدت و کلان شهری به دلیل صرف هزینه های زیاد و زمان طولانی، با موفقیت های چشمگیری مواجه نمی شوند زیرا در طول زمان نیازهای شهروندان تغییر می کند و همچنین متناسب با شرایط اقتصادی این پروژه ها گهگاه با رکود و توقف مواجه می شوند. شهرسازی کوچک مقیاس یکی از رویکردهای شهرسازی مشارکتی است که نگاهی خلاقانه و انعطاف پذیر نسبت به مسایل شهری دارد و بدنبال ارایه راه حل های ساده، کوتاه مدت، کم هزینه و بعضا مردمی و مشارکتی برای دغدغه های شهر و شهرسازان است. اما نکته حایز اهمیت محل های متناسب برای اعمال این شهرسازی نو ظهور است. محل های مناسب برای اقدامات کوچک، فضاهایی رها شده، فرسوده و یا از دید پنهان شده در محلات یا فضاهای شهری هستند که در شهرسازی کوچک مقیاس مورد بازنگری قرار می گیرند و برای آنان دوباره تصمیم گیری (باز طراحی، احیا، نوسازی و ...) می شود. هدف این پژوهش آن است که با استفاده از شهرسازی کوچک مقیاس بتوان پتانسیل ها و فرصت ها را در محلات شناسایی کرد و مشارکت را به زمینه ظهور رساند. روش تحقیق مبتنی بر رویکرد کیفی تحلیلی - توصیفی است به این منظور پژوهشگر برای برقراری ارتباط با مردم از تکنیک مصاحبه و نقشه اجتماعی استفاده کرده است و با استفاده از آنان نقایص و کاستی های محله را شناسایی و همچنین راه حل هایی را با استفاده از تکنیک های مشارکتی نام برده شده، به دست آورده است و در رفع کاستی ها و ارایه طرح های شهروند مدارتربرای بهبود محلات فرسوده تلاش کرده است. در پایان نتایج نوشتار نشان می دهد که شهرسازی کوچک مقیاس فرآیندی مناسب برای تحقق طراحی مشارکتی در محلات، فضاها و بافت های آسیب دیده شهری است.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری مشارکتی ، شهرسازی کوچک مقیاس ، روش های مشارکتی ، تکنیک نقشه اجتماعی ، بافت فرسوده