نگرش های نوین در طراحی مرکز فرهنگی هنری با رویکرد معماری تعاملی و زمینه

فضاهای فرهنگی قطب هویتی شهرهای امروزی ما را تشکیل می دهند و نگرش های نو به آنها در ساختارهای شهری می تواند موجب زنده سازی تعاملات انسانی و جوامع دیگر را به همراه داشته باشد. زمینه گرایی یکی از ابعاد هویتی هر ملتی است که می تواند به جنبه های فرهنگی،سنت،ملیت و مذهب و غیره اشاره داشته باشد و در گذرگاه تاریخ همیشه جز لاینفک زندگی انسانها بوده است.شهر ساری به عنوان مرکز استان مازندران به عنوان شهری با زمینه های مهاجر پذیر دارای الگوهای فرهنگی زیادی در زمینه ساخت و نگرش زیستی می باشد و تداخلات فرهنگی مشکلاتی اساسی از لحاظ بلوغ اجتماعی، رفتارها و هنجارها و همچنین از لحاظ کالبدی در این شهر ایجاد کرده است. هدف از پژوهش حاضر توجه به رویکرد زمینه گرایی در تحقیق حاضر به جهت شناسایی معیارهای مطلوب در جهت احیاء و حفظ انواع پیشینه های فرهنگی می باشد.روش تحقیق به صورت توصیفی–تحلیلی و در قالب تحلیل و بررسی مبانی نظری و نمونه های موردی می باشد.با توجه به متون پژوهش سوال تحقیق بدین گونه است که؛ چگونه می توان ارتباطی میان تعاملات فرهنگی و زمینه گرایی در جهت ارتقاء مرکز فرهنگی ایجاد نمود لذا هدف از این پژوهش شناسایی عوامل موثر در طراحی مرکز فرهنگی و احیاء هویت انسانی با پیروی از معماری زمینه گرا می باشد. نتایج این پژوهش میتواند به ارایه راهکارهایی از قبیل بهره وری از الگوهای فرهنگی منطقه(شامل الگوهای کالبدی( مانند مصالح و متریال و فرم ساختمان ها)،نمایش نوع آداب و رسوم،هنر و صنایع و سبک زیستی) با متد هویتی اشاره کند که بر شکل گیری تصویر و سیمای ذهنی مخاطبان از نظر تعلق مکان تاثیر بگذارد.

کلیدواژه ها:

هویت انسانی ، مجموعه فرهنگی و هنری ، تعاملات فرهنگی ، زمینه گرایی ، بوم گرایی