جست وجوی فضای اثیر در معماری ایرانی

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 320

فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CAUM01_0865

تاریخ نمایه سازی: 25 اردیبهشت 1398

چکیده مقاله:

مطالعات فراوان صورت گرفته توسط محققین،در رابطه با اصول معماری ایرانی نشان از ارتباطی بین عرفان و معماری دارد.تعدادی از تحقیقات این رابطه را در تجلی اسما و صفات خداوند دانسته اند و بعضی دیگر عناصر محترم شمورده شده در مفاهیم عرفانی چون نور،آب،رنگ و دیگر مولفه‎های این چنین ای را ویژگی این ارتباط دانسته اند و عده ای اصول اخلاقی در آموزش های معماران را و سال های اخیرصاحب نظرانی،مباحث مرتبط به عالم خیال را نتیجه این رابطه می‎داند،اما آن چه مبهم است،اولین و اساسی ترین اصل عرفان،یعنی خودشناسی.اگر مبانی معماری ایرانی از عرفان سر چشمه می گیرد، پس باید اولین اصل عرفان متجلی شده باشد تا مطابق آموزه‎های عرفانی، شخص خود به حقایق پی ببرد.آن چنان که پیامبر اکرم(ص)فرموده است: ((من عرفه نفسه فقدت عرفه ربه)).در ابن تحقیق با تحلیل و بررسی مولفه های موجود در معماری گذشته و تحلیل نمونه ای از خانه سنتی و تیمچه و عناصر سازنده بنا،بدین نتیجه رسید که تاثیر هم نشینی و آموزش معماران در خانقاه‎ها سبب ابداع فضای اثیری شده است که این فضا برگرفته ازنوع آموزش آنان و آموزه های عرفانی که در ایهام بوده و نه صریح و روشن در کالبد معماری تجلی می کرده است.به عبارتی ساختن در ایهام،موجب خلق فضای اثیری می گردید و اثیر سبب تفکر شخص بر خود و بازگشت به خویشتن می شده است.هدف از این تحقیق احیای دوباره فضای اثیری است که اگر این فضا احیا گردد فرهنگ،هویت و به طبع صورت این دو که معماری باشد احیاءخواهد شد.

نویسندگان

محمد هادی فرمانی

دانشجو کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد تهران شمال

مصطفی مختاباد

استاد دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس،