بازشناسی دوران شکوفایی کانسپت فرمی معماری با هویت ایرانی با تاکید بر هفت بنای شاخص معاصر

معماری معاصر ایران تحولات زیادی را در سه قرن پشت سر گذاشته است . پس از تاسیس دانشگاه در ایران و اولین دانشکده معماری در دانشگاه تهران ، معماری ایرانی با وجود فارغ التحصیلان دانشگاه های داخلی وارد عرصه و جریان جدیدی شد. توجه به سبک ها و رویدادهای جهانی هنر و معماری بالاخص معماری مدرن ، تلاش برای برقراری ارتباط مفهومی و فرمی با آثار تاریخی ایران و یافتن زبانی جدید برای ایجادتعادل میان جریان جهانی معماری با هویت هزاران ساله ی ایرانی ، عواملی بودند که به عنوان معیارهای طراحی اغلب معماران ایرانی پس از تاسیس دانشکده معماری دانشگاه تهران،مورد عنایت ، تاکید ویژه و استفاده قرار گرفتند و نتیجه این جریان را نیز می توان از اواسط دهه چهل تا اواخر دهه هفتاد قرن بیستم در معماری نوگرایی با هویت ایرانی ملاحظه نمود. در بازه ی زمانی اخیر رقابت معماران ایرانی جهت خلق آثاری بود که در آنها ضمن استفاده از مصالح ، تکنیک های ساخت و اندیشه های نوین و به روز معماری بین المللی، از ارزش های هنر و معماری دوران باستان و دوره ی اسلامی نیز بهره گرفته شود و به تبع آن معماری در ایران ضمن تاثیرپذیری از رویدادهای روز معماری جهان در عین حال تسلیم آنها نباشد و هویت ایرانی را نیز به عنوان محور و الهام بخش کانسپت طراحی معماری مد نظر قرار دهد. در پژوهش حاضر از روش تحقیق توصیفی – تحلیلی بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

کانسپت ، فرم ، معماری معاصر ، هویت ، ایران