واکسن های ژنتیک

سال انتشار: 1389
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 2,888

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

THVC16_1171

تاریخ نمایه سازی: 11 اردیبهشت 1398

چکیده مقاله:

در اوایل ده هنود به دنبال گزارش مشاهده پاسخ ایمنی ناشی از پلاسمید DNA، ساخت واکسن های DNA رشد چشمگیری یافت.این موفقیت غیر منتظره کشف مهمی در تاریخ واکسن محسوب می شود .اما از مهمترین مشکلات این واکسن ها اثربخشی کم آنها می باشد.طوریکه در برخی از موارد به دلیل عدم ایمونوژن بودن عدم تحریک پاسخ های ایمنی، مفید واقع نمی شوند.بر خلاف واکسن هایی که در آنها از باکتری ها یا ویروس های نوترکیب استفاده می شود، در واکسن های ژنتیک تنها از DNA (در قالب پلاسمید)، یا )RNAبه صورت (mRNA، استفاده میگردد.که بوسیله سلولهای میزبان برداشت شده پروتیین مربوطه ساخته می شود. در سیستم gene-gun، DNA پلاسمید بر روی یک ذره بی اثر مثل ذرات طلا قرار داده می شودو با وزش جریان هلیوم به داخل سلولها هدایت میگردد.و سلول میزبان پروتیین مربوطه را ساخته باعث برانگیخته شدن پاسخ ایمنی میشود.مشابه ویروس های زنده یا تخفیف حدت یافته، واکسن های DNA، هر دو نوع پاسخ وابسته به MHC-I MHC-II یعنی +CD8 +CD4 تحریک می کنند.در حالیکه آنتی ژنهای محلول همانند پروتیین های نوترکیب تنها باعث القا پاسخ های آنتی بادی می شوند. از دیگر مزایای این واکسن ها ارزان بودن سادگی ساخت آنها در مقایسه با سایر واکسن هاست.از آنجا که مهمترین مشکل DNA واکسن ها ایمونوژنیسیته پایین می باشد، پژوهش های زیادی در مورد ایموژنوسیته اثربخشی این واکسن ها استفاده از ادجوانت ها شده است. مطالعات زیادی بر روی حیوانات آزمایشگاهی، پریمات ها انسان صورت گرفته تلاش برای ساخت واکسن های DNA برای انواع سرطان ها، ایدز، برخی بیماری های انگلی مثل مالاریا ادامه دارد.

نویسندگان

زهرا نوری

دانشجوی سال ششم دوره دکتری عمومی دامپزشکی دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد

حمیدرضا موسویان

رزیدنت سال دوم کلینیکال پاتولوژی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران