نقش ادجوانت ها در واکسن های نسل جدید

ادجوانت ها، ماده ای متفاوت از آنتی ژن که با افزایش دادن تجمع فعال شدن سایر لکوسیت ها به نام سلولهای کمکی در ناحیه برخورد با آن انتی ژن، باعث تقویت فعال شدن سلول های میشود. ادجوانت ها بروز مولکولهای کمک محرک فعال کننده سلولهای سایتوکاین ها را افزایش میدهند. احتمالا باعث طولانی شدن مدت بروز کمپلکس های پپتید-MHC بر سطح سلولهای ارایه دهنده آنتی ژن میشوند.از مهمترین مزایای واکسن های نسل جدید به خصوص واکسن هایی بر پایه پروتیین DNA نوترکیب کم بودن واکنش های ناخواسته در موارد استفاده از آنها می باشد اما در کنار این مهم، این واکسن ها ایمونوژنوسیته کمی داشته گاها سیستم ایمنی به خوبی تحریک نشده پاسخ مناسبی ایجاد نمی شود، که این موضوع باعث شده تا تحقیتات فراوانی در جهت گسترش ادجوانت ها صورت گیرد.به طور کلی ادجوانت ها را بر پایه مکانیسم عملشان به دو دسته تقسیم می کنند: یکی سیستم های ارایه دهنده واکسن دیگری ادجوانت های محرک ایمنی.در نوع اول از موادی همانند امولسیونها، ذرات کوچک، لیپوزوم استفاده می شود تا ذرات آنتی ژنی را به سلول های ارایه کننده آنتی ژن تحویل دهند. ادجوانت های محرک ایمنی اساسا از پاتوژن ها مشتق شده باعث تحریک سیستم ایمنی ذاتی می شوند.از انواع این ادجوانت ها می توان به لیپوساکارید باکتری های گرم منفی نیز توالی های CpG ازDNA نام برد که پس از تحریک سیستم ایمنی ذاتی، متعاقبا این سیستم باعث تحریک سیستم ایمنی اکتسابی می شود.در برخی از واکسن ها از هر دو نوع ادجوانت برای افزایش بهره وری واکسن استفاده می شود.کشف ادجوانت های موثر مناسب حتی باعث می شود که بتوانیم واکسن ها را به صورت مخاطی ساده استفاده کنیم، که این موضوع در دامپزشکی به خصوص در طیور اهمیت بسزایی دارد.

کلیدواژه ها:

ادجوانت ، واکسن های نوترکیب ، ایمونوژنوسیته