ارزیابی و تحلیل ساختارهای سازه ای و غیر سازه ای شهری در برابر مدیریت بحران زلزله

بر اساس پژوهش های وزارت مسکن و شهرسازی در طرح کالبد ملی، 50 درصد جمعیت شهرنشین کشور در پهنه های زندگی می کنند که دارای بیشترین خطر زلزله خیزی است. با توجه به موقعیت آسیب پذیر کشور ایران در خصوص رخدادهای طبیعی (بویژه زلزله) و همچنین آسیب پذیری شهری کشور در برابر این رخدادها، هدف این پژوهش شناسایی روش های کاهش آسیب پذیری ناشی از زلزله با استفاده از فنون جغرافیا و برنامه ریزی شهری با رویکرد مدیریت شهری می باشد. سوانح و حوادث طبیعی سالانه سبب خسارت های بسیار قابل توجه جانی و مالی در کشور می شود. با توجه به موقعیت کشور و نحوه قرارگیری شهرها در نقاط آسیب پذیر از لحاظ زلزله، ضرورت پرداختن به این مساله امری بدیهی است. امروزه یکی از رویکردهای مورد توجه مدیریت بحران پرداختن به مسیله ایمن سازی شهرها و انجام اقدامات پیشگیرانه به منظور کاهش آسیب های ناشی از زلزله است. معرفی روش هایی جهت بررسی آسیب پذیری سازه ها، از جمله این اقدامات است. مطالعات پیرامون آسیب پذیری سازه، منجر به تشخیص یکی از موارد عدم نیاز به تقویت سازه، نیاز به تقویت سازه و سزاوار بودن تخریب سازه می شود. هدف اصلی این تحقیق ارزیابی و تحلیل ساختارهای سازه ای و غیر سازه ای شهری در برابر مدیریت بحران زلزله با تاکید بر عامل خرابی سازه و بر اساس تحلیل های عددی ریسک می باشد. تاکید بر این دو بخش در بیان معیار آسیب پذیری جدید بر این اساس بیان می شود 1- هنگام وقوع زلزله، خسارت و انهدام سازه از نقاط ضعف آنها یعنی محل های آسیب پذیر شروع می شود. نتیجه پژوهش نشان می دهد گام اول در تصمیمات بهسازی شناخت این نقاط ضعف می باشد. 2- استفاده از روش های تحلیل عددی ریسک در بیان این معیار می تواند با رتبه بندی انواع عوامل خرابی از طریق محاسبه آسیب پذیری و ریسک خرابی نقش مهمی در ارایه برنامه های بهسازی داشته باشد. در واقع ارزیابی ریسک یک روش ساختار یافته و سیستماتیک برای شناسایی خطرات و برآورد ریسک برای رتبه بندی تصمیمات جهت کاهش ریسک به سطح قابل قبول می باشد و بررسی آسیب پذیری سازه ها با این رویکرد تاثیر شگرفی در ارتباط جامعه مهندسی و مدیریت بحران در مناطق مختلف خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

ساختارهای سازه ای ، غیر سازه ای ، مدیریت بحران ، زلزله