عوامل ساختاری شکل گیری تظاهر در ایران

منافق، یکى از سن خهای اجتماعى است که از رهگذر ارتباط با دیگران پدید آمده ومحصول کنش و توقعات دیگران از چنین فردی است. انسان متظاهر، دوچهره کاملا متضاددارد، در حالى که انسان سالم، ظاهر و باطن اش هماهنگ است. وجدان جمعى ایرانیان درظاهر و زبانى، تظاهر را نهى مى کند اما، برخى تحقیقات نشان مى دهد تظاهر، به عنوان یکمهارت اجتماعى و راه کاری برای رسیدن به اهداف، تلقى مى شود. مقاله درصدد یافتنپاسخ به این پرسش است که عوامل ساختاری تظاهر در ایران کدامند برای دست یابى بهاین مهم، با استفاده از رو ششناسى انتقادی و تمرکز بر مدل های تیوریک و مفهومى سعىشده ساختارهای پنهان جامعه واکاوی شود. مقاله، ابتدا با مفهوم شناسى نفاق و ریا ومشخص کردن مراد از تظاهر آغاز مى شود؛ سپس با الهام از نظریه ماکیاولى و همچنین جامعه رسمى و غیررسمى و تامل در ساختارهای موجود، عوامل تظاهر را برشمرده است. یافته های پژوهش در سه سطح کلان؛ میانى و خرد مشخص شده اند. با رویکرد تضاد،می توان تعارض میان ارزش های رسمى و غیررسمى در ایران را به عنوان لایه زیرین و پنهانى دانست که عوامل متعددی (عوامل میانى) از آن ناشى مى شود. کسب منفعت ومنزلت نیز در سطح خرد معرفى شده است.

کلیدواژه ها:

نفاق ، تظاهر ، دوگانگى ارزشى و هنجاری ، جامعه رسمى و غیررسمى