اثرپذیری از ادبیات دعایی قرآن کریم (بررسی موردپژوهانه: مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری)

بخش مهمی از ادبیات قرآن کریم را، ادبیات دعایی تشکیل داده که از دیرباز بر آثار ادبی ادییان و نویسندگان مسلمان وحتی غیر مسلمان تاثیری شگرف بر جای نهاده است. در همین راستا عارف و ادیب نامدار قرن پنجم ه.ق. خواجه عبدالهانصاری در اثر سترگ وویش مناجات نامه به شدت از سبک و شیوه دعایی قرآن کریم الگو برداری نموده است، به طوریکه تاثیر دعاهای ناب و روح بخش قرآن کریم در جای جای این کتاب گران سنگ به چشم می خورد. این پژوهش بر آناست تا با کنکاش در ساختار و مضامین دعاهای قرآن کریم، تاثیر این کتاب آسمانی را برعارف نامور هرات خواجه عبدالهانصاری به اثبات رساند. وی در کتاب ارزشمند خود مناجات نامه به گونه ای از ادعیه شکوه مند و انسان ساز قرآن کریمقرآن کریم تاثیر پذیرفته که می توان گفت سخنانش بازتابی ازسبک و سیاق آیات روشنی بخش قرآن مجید است. از جملهیافته های این پژوهش این است که پیر و عارف هرات خواجه عبداله ادبیات دعایی خود را از دعاهای اثر بخش قرآن کریمکه بیشتر از زبان پیامبران بیان گردیده، الهام گرفته است. تا آنجا که شکل و محتوای دعاهای خواجه عبداله ادعیه بلند قرآنکریم را در اذهان خوانندگان تداعی می کند. این مقاله با شیوه توصیفی- تحلیلی انجام گرفته و محور آن قرآن کریم و مناجات نامه خواجه عبداله انصاری است.

کلیدواژه ها:

حواجه عبداله انصاری ، مناجات نامه ، دعا ، قرآن