بررسی و تحلیل متون مهاجرت فارسی با رویکرد روایت شناسی پسااستعماری

ادبیات مهاجرت فارسی بخش مهمی از ادبیات معاصر ایران را تشکیل می دهد که از ژانر روایت برایبیان مسایل و دغدغه های مهاجران در سرزمین میزبان استفاده می کند این پژوهش با اسفاده از رویکرد ترکیبی رواست شناسی و مطالعات پسا استعماری در تحلیل نوع ادبی رمان مهاجرت فارسی در پی پاسخ به این پرسش است که آیا می توان متون مهاجرت فارسی را نوعی روایت پسا استعماری دانست و برای بررسی و تحلیل آن از ترکیب روایت شناسی با نظریه پسااستعماری به تبیین نوع خاصی از روایت شناسی به نام روایت شناسی پسا استعماری دست زد فرض پژوهش بر این است که ادبیات مهاجرت فارسی با توجه به مفاهیم متعدد پسا استعماری مطرح شده در آن گونه ای روایت پسا استعماری است که در دفاع از گروه اقلیت و به حاضیه رانده شده مهاجران در سرزمین میزبان و دادن قدرت و توانایی سخن گفتن به آنها با استفاده از واژگان و قالب توانمند روایت در فضایی موسوم به فضای سوم به دست نویسنده پسا استعماری مهاجر نوشته می شود نویسنده مهاجر ا انتخاب موضوع مهاجرت در روایت خود همه تلاش ها خود را برای به مرکز آوردن فرد بی حاشیه رانده شده مهاجر مطرح کردن است خواست ها علایق و روایت ویژه او به کار می بندد

کلیدواژه ها:

روایت شناسی ، پسا استعماری ، مهاجرت ، هویت ، گفتمان ، حاشیه ای بودن