رابطه بین دینداری با سلامت روان و امید به زندگی در دانش آموزان

هدف اصلی این پژوهش رابطه بین دینداری با سلامت روان و امید به زندگی در دانش آموزان بود. روش پژوهش در این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی انتخاب شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه دوازدهم شهر ساری به تعداد 3127 نفر که از این تعداد 341 نفر به عنوان نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان به صورت تصادفی طبقه ای برحسب جنسیت انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های استاندارد دینداری گلاگ و استارک (1965)، سلامت روانی گلدبرگ و هیلر (1979) و امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1991) بود. که به ترتیب پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ (α=0/91)، (α=0/85) و (α=0/76) محاسبه شد. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره نشان داد که بین دینداری با سلامت روان و امید به زندگی در دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. از بین متغیرهای چهار گانه دینداری به ترتیب متغیرهای بعد پیامدی، بعد عاطفی، بعد اعتقادی و بعد مناسکی پیش بینی کننده های معناداری برای سلامت روان بودند. همچنین از بین متغیرهای چهار گانه دینداری به ترتیب متغیرهای بعد پیامدی، بعد اعتقادی، بعد عاطفی و بعد مناسکی پیش بینی کننده های معناداری برای امید به زندگی بودند.

کلیدواژه ها:

دینداری ، سلامت روان ، امید به زندگی ، دانش آموزان