آسیب شناسی آموزش و تحقیقات جغرافیایی با تاکید بر دوره های پیش از دانشگاه، مطالعه ی موردی: دانش آموزان دوره‌های پیش از دانشگاه شهر صومعه سرا

یکی از مهم ترین مولفه هایی که می تواند در تعمیق یادگیری و ارتقای آموزش موثر باشد، تحقیق وپژوهش ماهیت ذاتی و درونی تحقیقات به دلیل ارتباط مستقیم و بدون واسطه ای که با مقوله ی یادگیری و آموزش دارد، در حقیقت علم توام با عمل و شکل گرفته با واقعیت عملی است. علم جغرافیا نیزبا توجه به ماهیت ذاتی خود می کوشد تا با تلفیق با سایر علوم، شرایط و کیفیت روابط بین پدیده های طبیعی و انسانی مکان ها را بهتر تحلیل کند و به روابط علت و معلولی دست یابد. فرایند آموزش جغرافیایی با توجه به اهمیت موضوعا تی با فرهنگ بصیرتی، توانمند سازی، الهام دهندگی لازم و یادگیری مادام العمرباشد. در این راستا تحقیقات جغرافیایی می تواند به عنوان پل ارتباطی بین نظریه و عمل باشد و کشور را به سوی توسعه ی پایدار سوق دهد. هدف از این تحقیق آسیب شناسی آموزش و تحقیقات جغرافیایی در مراکز آموزشی با تاکید بر دوره های پیش از دانشگاه می باشد. در این راستا دو سوال در مورد چگونگی آموزش و میزان استفاده از تحقیقات جغرافیایی در مراکز آموزشی که در بین دبیران جغرافیا و دانش آموزان به نظرخواهی گذاشته می شود. نوع تحقیق توصیفی-تحلیلی است. جامعه ی آماری شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی(چهارم و پنجم ابتدایی)، دانش آموزان مقطع راهنمایی و دبیرستان و پیش دانشگاهی شهر صومعه سرا می باشد، که پس تعیین حجم نمونه، 500 نفر با روش طبقه ای متناسب به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شده اند. ابزارگرد آوران ی دادزاهد هگ یهرا یو این پژوهش، مصاحبه نیمه سازمان یافته و پرسشنامه ی محقق ساخته بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها در دوسطح آمار توصیفی(فراوانی، میانگین، درصد، انحراف معیار) و آمار مستقل و تحلیل واریانس) صورت گرفته است. نتایج حاصله از این پژوهش حاکی از t استنباطی(آزمون های آنست که درس جغرافیا نسبت به سایر دروس دارای اهمیت و جایگاه کمتری است. بهاء ندادن به درس جغرافیا موجب شده تا از وسایل کمک آموزشی مناسب و درخور، بازدیدهای میدانی، برگزاری کارگاه های آموزشی در سطح منطقه ای ، ملی و...در آموزش و تحقیقات جغرافیایی استفاده نشود.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، آموزش ، تحقیقات جغرافیایی ، دوره پیش دانشگاهی