نقش مدیریت دانش در افزایش توانمندی اقتصادی و رقابتپذیری

امروزه دانش به عنوان منبعی ارزشمند و استراتژیک و نیز یک دارایی مطرح است . همزمان با رشد ایده دانش بعنوان منبعاستراتژیک در قرن 21 ،دانش به مثابه یک مزیت رقابتی مهم در سازمان های پیشرو ، مورد توجه جدی قرار گرفته است. از اینروبسیاری از دانشمندان علم مدیریت و سازمان تلاشهایی را برای نظامند کردن استفاده از دانش در سازمان از راه ایجاد باب جدیدیدر مدیریت با عنوان مدیریت دانش آغاز کرده اند برخی از مدل های مدیریت دانش به صورت موفقیت آمیزی در صنایع مورد استفاده قرار گرفته انددر برنامه چهارم توسعه کشور ، عنصر دانایی به عنوان رکن اصلی توسعه اقتصادی و اجتماعی معرفیشده است . در نظام های توسعه ای مبتنی بر دانش، مدیریت دانش، مولفه کلیدی در راهبرد توسعه ای تلقی می شود. بجهتناهماهنگی بین مراکز علمی، تحقیقاتی ، صاحبان فن و اندیشه از یکطرف و نهادهای متکفل اجرای برنامه توسعه از طرف دیگر،و نیز فقدان راهبرد مشخص و مدون، زیر ساخت های اجرایی برنامه با چالش های جدی مواجه می باشد. با این وصف لازم استالگوی بومی مدیریت دانش، فناوری و نوآوری متناسب با شرایط و پتانسیل های ویژه برای ایجاد و تقویت ساختار نظام ملینوآوری همراه با ترویج فرهنگ کارآفرینی طراحی و اجرا گردد. چالش اصلی در رابطه با اعمال راهبرد مدیریت دانش در کشورهایتوسعه نیافته و در حال توسعه از جمله ایران، چگونگی تولید و مدیریت بر دانش است. اگر بپذیریم که مدیریت دانش بستر کسبمهارت و رقابت پذیری پویاست، برای پیاده سازی موثر مدیریت دانش، لازم است 6 محور ساختاری اصلی شامل : منابع دانش،نظام های مدیریت دانش، دانش سازمانی، مدیریت نوآوری، سرمایه فکری،و زمینه های سازمانی، مورد توجه قرار گیرد. ایجادچنین ساختاری به مطالعه تطبیقی و طراحی مدل متناسب با شرایط و ویژگیهای بومی در برنامه های توسعه اقتصاد داناییمحورنیاز دارد.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش ، توانمندی اقتصادی ، رقابت پذیری