بررسی حکم فقهی مرور زمان در نظام حقوقی ایران

مرور زمان در حقوق اسلام سابقه ای بس طولانی دارد. مرور زمان در اصطلاح فقها، عبارت است از منع استماع دعوا، بعد از اینکه در مدت معلومی ترک شده باشد و این منع غیر قیاسی است. مقصود از غیر قیاسی این است که موافق با قیاعد و اصول مسامه کافی نیست زیرا که حق با گذشت زمان ساقط نمی شود بلکه منع مزبور از باب استحسان است. میتوان اذعان داشت که هرچند قاعده مرور زمان از نقطه نظر شرعی تشریع نگردیده اما ادل های شرعی جهت رد و نقض آن نیز به چشم نمی خورد از این رو با لحاظ مقتضیات زمانی، ضرورت حفظ مصالح اجتماعی و سایر ضروریات و نیازهای جامعه امروزی و با در نظر گرفتن این که با گذشت مدت بسیار طولانی از زمان وقوع جرم حدی، ادله اثباتی آن دچار خدشه شده و در معرض ایراد قرار می گیرد شاید بتوان مرور زمانی هرچند طولانی برای جرایم حدی در نظر گرفت. تحقیق حاضر به صورت توصیفی-تحلیلی و با هدف بررسی حکم فقهی مرور زمان در نظام حقوقی ایران انجام پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

مرور زمان ، فقه ، جرم حدی ، حقوق اسلام