بررسی رابطه خودآگاهی و خویشتن داری با خود تعیین گری مذهبی نوجوانان

هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه خودآگاهی و خویشتن داری با خودتعیین گری مذهبی نوجوانان است. روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان (دختر و پسر) پیش دانشگاهی نواحی یک و دو زاهدان تشکیل می دهند که از بین آنها 380 دانش آموز با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودتعیین گری مذهبی (SRQ-R)، خرده مقیاس خودآگاهی برگرفته از پرسشنامه هوش هیجانی شرینگ (EQ) و پرسشنامه خویشتن داری نیک منش بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل، همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج نشان داد بین خودآگاهی و خودتعیین گری مذهبی درون فکنی شده همبستگی معنی دار نمی باشد، اما بین خودآگاهی و خود تعیین گری مذهبی خودپذیر همبستگی معنی دار می باشد. بین خویشتن داری و خودتعیین گری مذهبی درون فکنی شده رابطه معنی داری وجود ندارد، اما بین خویشتن داری و خودتعیین گری مذهبی خودپذیر همبستگی مثبت و معنی دار می باشد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که خویشتن داری توانست به میزان 14 % واریانس سبک خود تعیین گری مذهبی خودپذیر را تبیین کند.

کلیدواژه ها:

خودآگاهی ، خویشتن داری ، سبک های خود تعیین گری مذهبی