بررسی نقش کمی گسترش سیلاب بر مدیریت کانون های گردوغبار در حوزه محمدآباد روز پیکر

پخش سیلاب عبارت است از گسترش رواناب و سیلابهای به وقوع پیوسته در سطح اراضی کم شیب با نفوذ پذیری بالا؛ این روش ازجمله روشهایی برای بهبود شرایط منطقه ازنظر انواع فرسایشها ازجمله فرسایش بادی هست. پژوهش حاضر با این هدف در حوزه آبخیز محمدآباد روز پیکر واقع در بخش ساردوییه استان کرمان انجام گردید. به این منظور از مدل I.R.I.F.R1 به جهت بررسی تیمار پخش سیلاب و تیمار شاهد با 3 تکرار در منطقه استفاده شد. نتایج مقایسات نشان داد مقدار کل فرسایش بادی در منطقه پخش سیلاب 35 تن در کیلومترمربع در سال، و در منطقه شاهد 55 تن در کیلومترمربع در سال است که نشان دهنده کاهش3663 درصدی فرسایش توسط عملیات پخش سیلاب میباشد. پخش سیلاب باعث افزایش 16 درصدی تاج پوشش و تراکم گیاهان،4644 درصد لاشبرگ،965 درصد سنگ و سنگریزه شده و میزان سطح خاک لخت 9 درصد نسبت به منطقه شاهد کاهش یافته است.

کلیدواژه ها:

پخش سیلاب ، تیمار شاهد ، فرسایش بادی