تربیت دینی از نگاه نهج البلاغه(مطالعه موردی پیرامون سخن و سکوت)

زبان و قدرت تکلم و سخن گویی، یکی از پر رمز و رازترین نعمت های الهی است که هم دارای مزایای فراوان و هم آفات بسیاری است. آدمی به واسطه سخن بیشترین ارتباط را با دیگران برقرار میکند به همین جهت در روابط اجتماعی بین افراد بسیار نقش مهمی ایفا میکند و انسان به وسیله زبان آنچه در ذهن و قلب خویش دارد را به دیگران منتقل می سازد. کتاب نهج البلاغه به عنوان کتابی ان سان ساز در تلاش ا ست تا ان سان را از ماهیت حقیقی خویش آگاه ساخته و با تعالیم ناب اسلامی، وی را به سر منزل مقصود که همان لقاء االله است برساند. از جمله موانع رسیدن انسان به کمال حقیقی فقدان تربیت دینی صحیح در حوزه سخن می باشد که در کتاب شریف نهج البلاغه به تعدادی از محاسن و معایب آنها اشاره شده است. هدف از این پژوهش بررسی جایگاه سخن و سکوت و نقش آن در تربیت دینی با محوریت کتاب شریف نهج البلاغه به روش کتابخانه ای-اسنادی است. پس از بحث و بررسی مشخص گردید که امام علیه السلام فواید سخن را در اموری چون را ستگویی، شکرگزاری، دعا و ا ستغفار بر شمرده ا ست و به طور مف صلتر آفات سخن را در اموری چون دروغ، غیبت، زخم زبان، تهمت و افتراء، تملق، خودستایی، سخن چینی، افشای راز و اهانت و توهین ذکر کرده و آنها را نکوهش کرده ا ست. حضرت علی (ع) در نهج البلاغه در خصوص محاسن و آفات سکوت نیز سخنانی دارند ولیکن در مقایسه با بحث سخن کمتر به مفهوم سکوت پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

امام علی(ع) ، نهج البلاغه ، سخن ، سکوت