تحلیل اثربخشی آموزش الکترونیکی بر یادگیری خودراهبری در بین دانشجویان

هدف این پژوهش بررسی و تحلیل اثربخشی آموزش الکترونیکی بر یادگیری خودراهبری در بین دانشجویان بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان کارشناسی رشته علوم تربیتی دانشگاه پیام نور واحد ری در ترم اول سال تحصیلی96-97 بودند روش نمونه گیری از نوع تصادفی ساده بود. تعداد افراد نمونه نیز چهل نفر در نظر گرفته شد که بیست نفر در گروه آزمایش و بیست نفر در گروه کنترل قرار گرفتند.این پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد .در این پژوهش جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد آمادگی برای خود راهبری در یادگیری گاگلیلمینو1977استفاده شده است .جهت تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده ازنرم افزارSPSSو آزمون تی گروه های مستقل استفاده گردید. نتایج این پژوهش حاکی از آن بود که بین گروه آزمایش و کنترل از نظر مولفه های یادگیری خود راهبرکه در پرسشنامه به آن ها پرداخته شده است( در خرده مولفه های خودپنداره به عنوان یک فراگیر اثربخش، عشق به یادگیری، خلاقیت، جهت گیری مثبت به آینده وخود راهبری به طور کلی )تفاوت معنی داری نشان داده شده است و گروه آزمایش ، در برابر گروه کنترل، از لحاظ عملکرد، کنترل بهتری از نظر خرده مولفه های یادگیری خود راهبری به دست آورده اند . اما بین گروه آزمایش و کنترل از نظر چند مولفه یادگیری خودراهبر( ابتکار و استقلال در یادگیری، مسوولیت پذیری برای یادگیری شخصی، قابلیت استفاده از مهارت های اساسی مطالعه و حل مساله) تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.از نتایج این پژوهش می توان برای ارتقا سطح یادگیری خود راهبری فراگیران در مورد درس هایدانشگاهی و یا یادگیری مادام العمر آن ها بهره برد.

کلیدواژه ها:

آموزش الکترونیکی ، یادگیری خودراهبری ، فناوری ، فراگیر