تهیه و مشخصه یابی ایمپلنت های نانوبیوکامپوزیتی پلیمری-بیوسرامیکی متخلخل به روش پرینتر سه بعدی

بافت استخوان یکی از بافتهای حیاتی و چند منظوره بدن است. اگرچه یکی از ویژگیهای بی نظیر این بافت توانایی در خود ترمیمی است، در شکستگیها وعیوب بزرگ، روند درمان که توسط بدن انجام می شود، کارساز نبوده و پیوند استخوان لازم می شود. بهترین گزینه برای اعمال جراحی ارتوپدی، استفاده از پیوند استخوان اتولوگ برای تحریک استخوان سازی و تثبیت ایمپلنت می باشدلزوم ساخت داربست های زیست سازگار و زیست فعال برای تسریع در روند بهبودی و ترمیم استخوان های شکسته شده و دچار صدمه مورد توجه مهندسی بافت و بیومتریال بوده است. در روش مهندسی بافت، داربست سه بعدی موقت نقش مهمی را در دست کاری عملکردهای استیوبلاستها و هدایت تشکیل استخوان جدید به اشکال ایفا می کنند. در اصل ماتریس زیست تخریب پذیر با استحکام مکانیکی کافی، معماری بهینه و سرعت تخریب مناسب که در نهایت می تواند با استخوان تازه تشکیل شده جایگزین شود مطلوب ترین است. مواد داربستی برای مهندسی بافت استخوان باید همچنین قابلیت هدایت استخوانی داشته باشند به نحوی که سلول های osteoprogenitor بتوانند روی داربستها مهاجرت کنند، متمایز شوند و در نهایت استخوان جدیدی تشکیل دهند. در اینمقاله ساخت داربست نانوکامپوزیتی به روش روش چاپ سه بعدی (DLP*) مورد بررسی قرار گرفته است. ترکیبات استفاده شده رزین فوتوپلیمر، نانو لوله های کربنی تک دیواره(Single wall carbon )nanotube و هیدروکسی آپاتیت (Hydroxyapatite) به روش استرینگ و التراسونیک (Ultrasonic) محلول گردیده، سپس مدل داربستی طراحی شده در نرم افزار سالیدوورک به وسیله ی پرینتر سه بعدی به روش DLP ساخته شده است. داربستهای نانو هیدروکسی آپاتیت پلیمر با سیستم حلال خالص تهیه شد و آنیزوتراپیک منظم ولی ساختار تخلخل سه بعدی مشابه داربست پلیمری داشت؛ در حالی که داربستهای هیدروکسی آپاتیت پلیمر، ساختار تخلخل تصادفی نامنظم داشتند. هیدروکسی آپاتیت خواص مکانیکی را افزایش و ظرفیت جذب پروتیین را بهبود می بخشد، پس میتواند یک کاندید مناسب برای بهره گیر در استخوان انسان باشد.

کلیدواژه ها:

پرینتر سه بعدی نوری ، هیدروکسی آپاتیت ، نانو لوله کربنی ، مهندسی بافت ، فوتوپلیمر ، بیومتریال ، شکستگی استخوانی