بررسی اختلالات معنایی ناشی از آسیب مغزی از دیدگاه شناختی و در چهارچوب معناشناسی واژگانی

دانش زبانی مستقل از اندیشیدن و شناخت نیست؛ لذا معنی شناسان شناختی رفتار زبانی را بخشی از استعدادهای شناختی انسان می دانند. استعدادهایی که به آدمی امکان یادگیری استدلال و تحلیل می دهند.در بررسی های عصب شناختی زبان یکی از شیوه های عمده برای مطالعه ی رابطه زبان ومغز بررسی اختلالات زبانی پس از ضایعات مغزی است. از این رو مقاله ی حاضر پژوهشی است در مورد اختلالات معنایی ناشی از آسیب مغزی که درچهارچوب معناشناسی واژگانی انجام گرفته است.در این مقاله ابتدا نظریه های مطرح در مورد پردازش معنای واژگانی در افراد عادی بررسی می شوند. آنگاه با توسل به این نظریه ها به چگونگی شکل گیری و پردازش معنا در افراد زبان پریش پرداخته می شود. سپس با توجه به داده هایی از زبان فارسی چنین نتیجه گیری می شود که شبه واژه های معنایی ارایه شده توسط بیماران در قالب نظریه ی شبکه روابط معنایی قابل توجیه هستند. بدین معنا که حوزهی جذب معنای واژه هایی که مشابه هستند و یا رخ داد همزمان دارند به هم نزدیک است و بیمار نمی تواند به خوبی این حوزه ها را از هم تفکیک نماید و لذا دچار اشتباه می شود.البته در توجیه این داده ها نظریات نمونه اعلی و مشخصه های تمایز دهنده نیز بی تاثیر نیستند.

کلیدواژه ها:

زبان پریشی ، معناشناسی واژگانی ، شبه واژه ، شبکه روابط معنایی