بررسی رویکردهای منطق فازی و ریاضیات و کاربردهای مختلف آن

منطق فازی مفهوم حقیقت جزیی را مطرح میکند یعنی حقیقت چیزی بین به تمامی درست و به تمامی نادرست است. تیوری منطق فازی اولین بار توسط ریاضیدان ایرانی الاصل لطفی زاده در سال 1965 طی مقاله ای تحت عنوان مجموعه های فازی به شکل رسمی مطرح گردید. منطق فازی بیانگر چارچوبی مفهومی برای بررسی نظام مند ابهام و عدم قطعیت چه از نظر کمی و چه کیفی است. این منطق برخلاف منطق باینری یا ارسطویی همه چیز را به شکل سیاه یا سفید، بلی یا خیر قرار نمی دهد؛ این منطق در بازه صفر و یک قرار داشته و با دوری از مطلق گویی (فقط صفر یا یک) از مقدار تعلق عضوی به مجموعه بحث میکند. منطق فازی که اساس نگرش آن به تفکرات سوفسطایی یونان قدیم و سیستم های اعتقادی شرقی برمیگردد، جهانبینی جدیدی است که با نیازهای دنیای پیچیده کنونی بسیار سازگارتر از منطق ارسطویی است. منطق فازی ادعا دارد که جهان را آنطور که هست به تصویر می کشد. دنیای کنونی، دنیای مبهمات و عدم قطعیات است .مغز انسان عادت کرده است که در چنین محیطی فکر کند و تصمیم بگیرد و این قابلیت مغز که میتواند با استفاده از داده های ناصحیح و کیفی به یادگیری و نتیجه گیری بپردازد. از آنجایی که برآورد مدت زمان و هزینه انجام هر فعالیت دو عنصر اساسی و پایه بسیاری از محاسبات در شبکه های کنترل پروژه را تشکیل میدهند ،در نتیجه برآورد صحیح آنها نقش مهمی را در محاسبات بعدی زمانبندی پروژه را بازی میکنند. یکی از راهکارهای اساسی در برآورد زمان و هزینه فعالیتها استفاده از نظریه فازی میباشد. نظریه فازی با در نظر گرفتن عدم قطعیت در پارامترهای تصمیم گیری و استفاده از مدلهای ذهنی کارشناسان و اطلاعاتی که از گذشته موجود میباشد، به عنوان رویکردی برای نزدیک کردن مدلهای زمان بندی پروژه به واقعیت بکار میرود.

کلیدواژه ها:

منطق فازی ، منطق ارسطویی ، مدت زمان و هزینه فعالیت ، متغیرهای فازی