ارزیابی اثرات از بین بردن بقایای گیاهی محصولات کشاورزی و اثرات زیست محیطی آن در شهرستان نورآباد ممسنی

مدیریت بقایا که شامل روش هایی است که پس از خاتمه دوره رویشی گیاه و برداشت محصول بر روی بقایای باقی مانده محصول اعمال می شود همواره از مسایل اصلی کشاورزی بوده است. از سالیان گذشته سوزاندن بقایای گیاهی از رایج ترین انواع مدیریت بقایای گیاهی بوده است که کشاورزان به آن اقدام می کنند. این پدیده بیشتر در مناطقی رواج دارد که از گندم و جو در تناوب کشت دوگانه ی محصولات تابستانه مانند سویا، سورگوم، و آفتابگردان استفاده می شود. هدف این مقاله بررسی عواملی است که بر میزان آتش زدن بقایای گیاهی موثر بوده اند. جامعه آماری این تحقیق را 50 کشاورز شهرستان نورآباد ممسنی را که در یک سال زراعی 95-96 به کشت گندم و برنج پرداخته اند، در بر می گیرد. که 50 پرسشنامه جمع آوری شد. نتایج نشان می دهد با استفاده از تحلیل آماری اطلاعات، میان متغیرهای مستقل شامل سن، سطح زیرکشت با متغیر تحقیق ( آتش زدن بقایای گیاهی) رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد به طوریکه با افزایش سن و سطح زیر کشت متغیر تحقیق افزایش می یابد اما با میزان سطح تحصیلات رابطه منفی و معنی دار نشان دهنده این است که متغیر تحقیق با افزایش میزان تحصیلات کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

مدیریت بقایای گیاهی ، آتش زدن بقایا ، متغیر مستقل ، نورآباد ممسنی