بررسی قابلیت اعتماد سامانه اتوبوسرانی بوسیله داده های سامانه مکان یاب خودکار خودرو (مطالعه موردی: اتوبوسرانی شهر اصفهان)

بهبود قابلیت اعتماد سامانه اتوبوسرانی می تواند باعث افزایش جذابیت آن برای مسافرین فعلی و بالقوه شود. گردانندگان سامانه برای ایجاد راهبرد های مناسب به منظور بهبود شرایط، نیازمند درک صحیحی از قابلیت اعتماد هستند. در این پژوهش با ارایه شاخص هایی مناسب با شرایط شهر اصفهان اقدام به اندازه گیری قابلیت اعتماد با استفاده از داده های سامانه مکان یاب خودکار خودرو (AVL) کرده ایم. شاخص به منظور بررسی زمان سفر از دیدگاه گرداننده، شاخص BI به منظور بررسی زمان سفر از دیدگاه مسافر، شاخص VI به منظور مقایسه شرایط سفر در ساعات اوج و غیر اوج، شاخص SSDI برای بررسی نظم سرفاصله در طول مسیر، شاخص زمان انتظار بودجه و شاخص JTBI به منظور اندازه گیری قابلیت اعتماد کل سفر معرفی شدند. قابلیت اعتماد 15 خط شهر اصفهان آنالیز شده و خطوط با قابلیت اعتماد پایین مشخص شدند. خط BRT با وجود عملکرد مناسب در شاخص های زمان سفر و وفاداری به زمان بندی، در ساعات اوج عصر نیازمند توجه بیشتر از سوی گرداننده به منظور بهبود قابلیت اعتماد است. همچنین چهار خط 34، 91، 1 و BRT که از مهم ترین خطوط شهر اصفهان هستند، توانایی منظم نگه داشتن سرفاصله خود را در طول مسیر ندارند، که این موضوع باعث افزایش زمان انتظار مسافر، وقوع پدیده بانچینگ در اتوبوس ها، توزیع نامناسب مسافرین در اتوبوس ها و درنتیجه شلوغی می شود.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل همگانی ، ارزیابی عملکرد ، قابلیت اعتماد ، سامانه مکان یاب خودکار خودرو