بررسی نقش الیاف فولادی و الیاف پلیمری ماکرو، بر ریولوژی، مقاومت فشاری ومقاومت کششی بتن خودتراکم

بتن خودتراکم، بتنی با روانی و قابلیت عبور و پرکنندگی بالا است که از مخلوطی بسیار همگن و پایدار برخوردار است و بدون نیاز به هیچ گونه لرزاننده داخلی و خارجی و تنها براثر وزن خود، متراکم می شود. بتن خودتراکم ازلحاظ عملکرد و خواص مکانیکی مشابه بتن معمولی است و از تردی و عدم باربری بعد از ترک خوردگی رنج می برد. افزودن الیاف راهکاری موثر در بهبود خواص مکانیکی و رفع تردی و عدم باربری بعد از ترک خوردگی بتن می باشد. در پژوهش حاضر، به منظور بررسی اثر الیاف بر مقاومت ضربه ای بتن خودتراکم، از سه نوع الیاف فولادی دوسر قلاب، پلیمری تابیده و پلیمری موجدار و از هر نوع سه نسبت وزنی متفاوت استفاده شده است؛ مجموعا تعداد 10 طرح موردبررسی قرار می گیرد. نتایج آزمایش های اسلامپ و قیف V نشان می دهد، افزودن الیاف به بتن خودتراکم موجب کاهش کارایی و قابلیت پرکنندگی بتن می شود. افزودن الیاف به بتن، باعث کاهش جزیی مقاومت فشاری می شود و این کاهش مقاومت به نوع الیاف بستگی ندارد. نتایج آزمایش مقاومت کششی نشان دهنده تاثیر مثبت افزودن الیاف فولادی دوسر قلاب بر مقاومت کششی می باشد ولی باقی انواع الیاف مقاومت کششی را کاهش می دهند.

کلیدواژه ها:

بتن خودتراکم ، ریولوژی ، الیاف فولادی ، الیاف پلیمری ماکرو