سنجش میزان موفقیت سیاست های عدالت گرا با تعیین سطح توسعه مناطق شهری براساس شاخص های توسعه ی پایدار (نمونه موردی شهر مشهد)

دستیابی به توسعه پایدار شهری به خصوص جهت گیری به سوی عدالت اجتماعی، در چند دهه اخیر از مهم ترین دغدغه های مدیران شهری بوده است. در اغلب شهرها، این ادعا مطرح می باشد که این رویکرد در عمل مورد توجه قرار گرفته و نتایج مطلوبی هم به دست آمده است. به این منظور، بررسی حاضر در نظر دارد این فرضیه را در شهر مشهد مورد آزمون قرا دهد. براین اساس شرایط و میزان دستیابی به معیارهای توسعه پایدار در مناطق سیزده گانه این شهر مورد تحقیق قرار گرفته است روش تحقیق توصیفی و تحلیلی و برای تجزیه و تحلیل و ارایه یافته ها از توابع موجود در نرم افزارهای GIS و تکنیک TOPSIS استفاده شده است. از میان 40 معیار در قالب 5 شاخص توسعه (محیط زیست، منابع و جمعیت، اقتصاد، آموزش و سلامت)، در این مرحله از پژوهش عمدتا از شاخص هایی بهره برداری شده است که قابلیت بیشتری از نظر کمی سازی شده اند. یافته های به دست آمده نشانگر آن است که مناطق 1، 9، 10،11، 12 دارای بیشترین درجه توسعه یافتگی، مناطق 7، 8 و ثامن دارای سطح نسبی توسعه و مناطق 2 تا 6 محروم از توسعه بوده اند. این یافته ها بیانگر آن است که مناطق توسعه یافته با مناطق ثروتمند، مناطق با توسعه متوسط با بخش های با درآمد نزدیک به متوسط و مناطق با توسعه بسیار پایین با مناطق حاشیه نشین و فقیر قبلی، انطباق دارند. بنابراین، تغییر رویکردها و شیوه های اجرایی در این شهر ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، عدالت اجتماعی ، شهر مشهد ، مناطق شهری TOPSIS