امکان سنجی جمع سپاری قانون نویسی در نظام قانون گذاری ایران

قانون سپاری یکی از مصادیق بهره گیری حکومت ها از خرد جمعی در بستر فناوری اطلاعات است. حکومت ها همواره با وضع قوانین سعی دارند که امنیت و آسایش را برای شهروندانشان به ارمغان بیاورند. اما گاهی این قوانین به خاطر ضعف قانون گذار در شناسایی صحیح مسیله، عدم استماع نظرات همه ذی نفعان، فقدان کارشناسی گسترده، فرآیند طولانی و زمان بر تصویب یک قانون و همچنین هزینه های فراوان آن، تعدد شوراها و نهادها قانون گذار و همچنین کلی گویی ها خود باعث معضلی برای آن جامعه می شود. همچنین نامشخص بودن نهاد متولی اجرا، عدم وجود قابلیت ارزیابی قوانین و شاخص مناسب جهت ارزیابی، فقدان ضمانت اجرا و نقض حداقل یکی از ویژگی های قوانین تکلیفی نیز از دیگر مشکلات قوانین کشوراست. (نوک ، 2015) این در حالی است که استفاده از ابزارهای گوناگون و نوین، سرعت پیشرفت جوامع را دوچندان نموده و توانسته است قوانین را به اهدافشان نزدیک تر کند. ابزارهایی که با برخورداری از فناوری های نوین، افقی نوین را در توسعه و کاربرد علم و دانش خبر می دهند. هم زمان با استفاده گسترده از فناوری اطلاعات، کشورهایی توانسته اند به تجربیات ارزنده ای درزمینهٔ جمع سپاری دست یابند. همچنین ضرورت مشارکت مردمی و استفاده از خرد جمعی باعث شده است که حکومت ها در بستر فناوری اطلاعات در پی نقش آفرینی گسترده و سریع مردم باشند. پرواضح است که اینترنت و فضای مجازی می تواند برای حکمرانان ابزاری برای افزایش کارایی نظام هایشان و مشارکت مردمی شان باشد. رهیافت دقیق تری از جمع سپاری را می توان در ادبیات نوآوری باز نیز مشاهده کرد. نوآوری باز همان پارادایمی است که متذکر می شود، باید از ایده های بیرونی علاوه بر ایده های درونی بهره جست. البته درعین حال بایستی توجه داشت که استفاده از ایده های بیرونی در قالب جمع سپاری قوانین به معنای پذیرفتن تمامی ایده ها و نظرات نیست بلکه تلاشی است برای دست یابی قانون گذار به نگرشی جامع و مشارکتی گسترده. (نوک ، 2015)

کلیدواژه ها:

جمع سپاری ، راهکارهای وضع قوانین ، نوآوری باز ، جمع سپاری ، قانون نویسی ، جمع سپاری قانون نویسی