تعیین جهت بهینه قرارگیری قطعه در روش استریولیتوگرافی به کمک الگوریتم ژنتیک

در این مقاله، الگوریتمی برای تعیین جهت بهینه قرارگیری قطعه در نمونه سازی سریع به روش استریولیتوگرافی ارائه می شود. این الگوریتم بر اساس محاسبه حداقل زمان ساخت قطعه در جهات مختلف قرارگیری بر روی دستگاه می باشد. در این الگوریتم برای دستیابی به صافی سطح مورد نیاز قطعه، از روش لایه زنی تطبیقی استفاده شده است به گونه ای که ضخامت هر لایه بر اساس شیب سطح خارجی قطعه در آن ارتفاع و مقدار صافی سطح مورد نظر طراح تعیین می شود. با این روش لایه زنی ، به طور اتوماتیک صافی سطح موردنظر طراح حاصل می شود. بر این اساس الگوریتم ژنتیک ارائه شده، جهت بهینه قرارگیری قطعه را بدست می آورد به گونه ای که حداقل زمان لازم برای ساخت قطعه لازم باشد و در عین حال صافی سطح مورد نظر طراح برآورده شود بدون اینکه نیازی به عملیات تکمیلی برای دستیابی به صافی سطح مناسب بعد از ساخت قطعه مورد نیاز باشد.

کلیدواژه ها:

سریع ، استریولیتوگرافی ، تعیین جهت بهینه قرارگیری قطعه ، الگوریتم ژنتیک