تاثیر تمرین موازی، پلایومتریک و تناوبی شدید هوازی بر عملکرد استقامت هوازی ویژه بازیکنان فوتبال

مقدمه و هدف: تمرینات مختلفی برای افزایش عملکرد استقامت هوازی در بازیکنان فوتبال پیشنهاد شده است. اما هنوز مشخص نیست که کدام برنامه تمرین مطلوبتر است. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین پلایومتریک، تناوبی شدید هوازی و موازی بر عملکرد استقامت هوازی ویژه در بازیکنان فوتبال آماتور مرد بود.روش شناسی: 32 بازیکن فوتبال حاضر در لیگ دسته سوم (سن 25/4 4/7 = سال، قد 177/6 7/1 = سانتیمتر، توده بدن 74/2 11/1 = کیلوگرم) در این مطالعه شرکت کردند. بازیکنان ابتدا بر اساس منطقه بازی و توان هوازی یکسانسازی شدند سپس به روش تصادفی در یکی از گروه های تمرین پلایومتریک 11) نفر)، تناوبی شدید هوازی 11) نفر) و موازی 10) نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین تناوبی شدید هوازی شامل 4 وهله 4 دقیقهای دویدن با شدت 90 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه با 3 دقیقه استراحت فعال بین وهله ها بود. برنامه تمرین پلایومتریک شامل اجرای 9 حرکت جهشی و پرتابی در 3 نوبت با 10 تکرار بود که با شدت کم تا بیشینه انجام شد. برنامه تمرین موازی شامل اجرای همزمان دو برنامه تمرین پلایومتریک و تناوبی شدید هوازی در یک جلسه بود که ابتدا برنامه تمرین پلایومتریک اجرا شد. برنامه های تمرین به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شدند. پیش و پس از تمرین، آزمون استقامتی فوتبال هاف و هلگراد به منظور برآورد استقامت هوازی ویژه اجرا شد.یافته ها: استقامت هوازی ویژه در همه گروه های تمرین به طور معناداری افزایش یافت (پلایومتریک: از 1349 18 به 1387 36، تناوبی شدید هوازی: از 1359 29 به 1412 42 و موازی: از 1335 23 به 1436 33 متر، .(P < 0/05 اما، این افزایش در گروه موازی بالاتر از گروه های دیگر بود (P < 0/05)، هرچند تفاوت معناداری بین گروههای تناوبی شدید هوازی و پلایومتریک مشاهده نشد .(P = 0/653)بحث و نتیجهگیری: تمرین موازی نسبت به تمرین تناوبی شدید هوازی و پلایومتریک صرف در افزایش استقامت هوازی ویژه بازیکنان فوتبال آماتور مرد موثرتر است.

کلیدواژه ها:

تمرین موازی ، تمرین تناوبی شدید هوازی ، تمرین پلایومتریک ، حداکثر اکسیژن مصرفی ، آزمون هاف