مقایسه تاثیر دو نوع تمرین هوازی استقامتی پیوسته و منقطع بر سطوح پروتیین شوک حرارتی 70 در موش های با تومور سرطان سینه

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر مقایسه اثر دو نوع تمرین استقامتی پیوسته و منقطع بر سطوح HSP70 در موشهای مبتلا به سرطان سینه است. بدین منظور 30 عدد موش بالب سی ماده 4) تا 5 هفته ای میانگین وزنی 17/76 گرم) خریداری شد که پس از مرحله کاشت تومور آدنیوکارسیومای موشی، بهطور تصادفی به سه گروه: تومور - کنترل، تومور - تمرین استقامتی پیوسته و تومور - تمرین استقامتی منقطع تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت شش هفته تحت تاثیر برنامه تمرینی قرار گرفتند. تمرین استقامتی پیوسته با شدت 25 درصد vo2max در هفته اول شروع شد و در پایان هفته به شدت 75درصد vo2max رسید. تمرین استقامتی منقطع نیز با شدت 20 درصد vo2max در هفته اول با یک تکرار شروع شد و با شدت 55 درصد vo2ma با 10 تکرار در هفته آخر به پایان رسید. بعد از خاتمه تمرینات و جدا کردن طحال موش، سنجش HSP70 با استفاده از آزمایش الیزا انجام شد. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکسویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری (P< 0/05) تجزیه و تحلیل شدند.. نتایج نشان داد اگرچه میزان HSP70 در گروه منقطع کمتر از گروه کنترل بود، اما این اختلاف معنیدار نبود .(p> 0/05) همچنین یافته ها نشان داد میزان HSP70 در گروه استقامتی از گروه کنترل بیشتر است. با این حال، اختلاف معنی داری مشاهده نشد .(p> 0/05) نتایج پژوهش نشان داد به دنبال تغییر در میزان این پروتیین، تمرینات استقامتی منقطع سبب کاهش معنی دار حجم تومور و تمرینات استقامتی سبب افزایش معنی دار حجم تومور در مقایسه با گروه کنترل شده است ( .(p=0/00 طبق یافته های پژوهش میتوان نتیجه گرفت که فعالیت ورزشی استقامتی منقطع با تغییر در میزان HSP70 میتواند به عنوان مکمل در کنار سایر روشهای درمانی در بهبود و درمان تومور موثر باشد.

کلیدواژه ها:

پروتیین شوک گرمایی (HSP70) ، تمرین استقامتی پیوسته ، تمرین استقامتی منقطع ، سرطان سینه ، حجم تومور ، موش بالب سی