نقش واسطه ای جهت گیری دینی با سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی در پسران 18-15 سال

هدف از انجام این پژوهش، تعیین نقش واسطه ای جهت گیری دینی بین سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی بود.جامعه آماری این پژوهش که توصیفی از نوع همبستگی بود، شامل تمام دانش آموزان پسر 18-15 ساله شهرستان اردکان بود. تعداد 102 نفر از این جامعه به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شد. یافته ها نشان داد بین سطح فعالیت جسمانی وخودپنداره جسمانی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. بر اساس مدل معادلات ساختاری مشخص شد جهت گیری دینی نقشواسطه ای بین سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی ایفا نمی کند. با توجه به ارتباط بین فعالیت جسمانی و خودپندارهجسمانی، تعیین نقش جهت گیری دینی به همراه متغیرهایی چون سن و جنسیت ضروری است.

کلیدواژه ها:

سطح فعالیت جسمانی ، خودتوصیفی جسمانی ، جهت گیری دینی ، نوجوانی